Υπεραστικόν λεωφορείον, Η ωραία Ελλάς
(Je veux, Zaz)
Υπεραστικό λεωφορείο κατευθύνεται προς κεντρική αρτηρία, για να συναντήσει άλλο, διερχόμενο υπεραστικό λεωφορείο από την πρωτεύουσα του νομού. Θα ανταλλάξουν επιβάτες. Αν υπάρχει χώρος, το “φορτίο” του πρώτου, από την κωμόπολη, θα ανέβει και θα πάει να παλουκωθεί σε όσα καθίσματα περισσεύουν στο όχημα από την πρωτεύουσα. Άγραφος νόμος λέει ότι όποιος πρόλαβε από την πρωτεύουσα τον Κύριο οίδε, και οι δευτεράντζες απ’ τον υπόλοιπο νομό κάθονται στα περισσευούμενα.
Το εθιμικό δίκαιο όμως δεν ισχύει στην Ελλάδα, και ο γραπτός νόμος λέει ότι κάθεσαι στον ίδιο αριθμό θέσης που έλεγε το εισιτήριο από το κωλοχώρι που ανέβηκες. Επίσης λέειότι το παιδάκι σου δικαιούται θέση και δε χρειάζεται να το κρατάς λες και παίζεις στην “Κυρά μας τη μαμμή”. Ανέβηκα στο εκ της πρωτευούσης λεωφορείο με το παιδάκι μου, και με άγχος φύλακα στα τραίνα των Ες-Ες που έπρεπε να προλάβουν το νυχτερινό για Άουσβιτς, ο εισπρακτορεύων μου σύστησε να προχωρήσω γρήγορα όπου νομίζω -προς τα μετόπισθεν. Αφού κάθισα στο απολύτως τελευταίο κάθισμα και μόνο επειδή κάποιος εντέλει σηκώθηκε (διότι ΟΛΟΙ κάθονταν ανά ένας για να είναι ως αυτοκράτορες μόνοι τους και έπρεπε το τετράχρονο παιδάκι μου να πάει να κάτσει μόνο του διότι ουδείς δεχόταν να καθίσει με άλλον και οι ιθύνοντες του λεωφορείου ουδέν έπρατταν για να συνετίσουν τα γαϊδούρια), είπα στον νεαρό εισπράκτορα αν θα πάει μακριά η βαλίτσα και πότε θα κάτσω στη σωστή θέση που δικαιούμην.
Ακολούθησε το εξής σουρεάλ: Εγώ: Πού ‘σαι αγαπούλα, πήγαινε πες ότι έχω εισιτήριο και πρέπει να κάτσω στην θέση αρ. 1! Πάει μπροστά και λέει στα δύο αρσενικά γαιδούρια που ήταν στη θέση που κανονικά είχα, το θέμα. Έρχεται και λέει: Συγγνώμη, πρέπει να κάτσετε εδώ, δεν σηκώνονται. Λέω: Πες τους ότι έχω εισιτήριο και ρώτησα στην αφετηρία και μου είπαν ότι δικαιούμαι να καθίσω εκεί, και δεν θα υποχωρήσω. Πάει και το λέει σε οδηγό και γαιδούρια. Έρχεται και λέει: Δεν μπορώ να κάνω τίποτα λέει ο οδηγός, το πολύ να σας δώσουμε τη μια θέση, διότι ο ένας δέχτηκε να σηκωθεί!!! Του λέω: Πήγαινε πες ότι δεν θα υποχωρήσω, θα κάνω αναφορά, και δικαιούμαι θέση για το νήπιο, τα ρώτησα και είναι έτσι. (Εν χορώ οι δίπλα έλεγαν, “ναι, ναι, ωσαννά!!!”) Πάει τα λέει και έρχεται λέγοντας: Δε γίνεται τίποτα, λυπάμαι. Του λέω λοιπόν, αφού παίζω τον Τάκη Σπυριδάκη όπως στη διαφήμιση, (γέλια από δίπλα και πλέον παρακολουθούσε ΟΛΟ το λεωφορείο και το παιδί μου έλεγε “μαμά γιατί τσακώνεσαι;” και διάφοροι του λέγανε “καλά κάνει η μαμά σου, έχει δίκιο”, κι άλλοι λέγανε “έτσι πρέπει να μάθεις κι εσύ να διεκδικείς τα δίκια σου” και γενικά γινόταν της κακομοίρας), πήγαινε πες στον οδηγό να κοιτάξει απ’ το καθρεφτάκι ένα λεπτό, μην τον στείλω και προπονεί στα χωράφια. Γυρνάει ο οδηγός και του δείχνω τεντωμένο το χαρτάκι του εισιτηρίου, με τον δείκτη στη θέση που αναγραφόταν ο αριθμός της θέσης. Ακολουθεί σύσκεψη, ξανάρχεται. Μα δε γίνεται… Του λέω, άκου, δεν μπορείτε να επιβάλλετε τον κανονισμό στο ίδιο σας το λεωφορείο; Λέει: Μα δεν είναι δικό μου, εγώ απλά μεταφέρω τι λέτε…! Εδώ δεν είναι διαφήμιση, του λέω, να πας να πεις ότι ξέρω τι ισχύει γιατί ρώτησα, και οι κύριοι ΔΕΝ έχουν αυτή τη θέση, οπότε δεν θα τους περάσει, θα επιβληθεί το δίκαιο και ο νόμος.
Έρχεται ξανά, αφού είχε σηκωθεί και το δεύτερο γαϊδούρι με ηττημένο το dasein του και τα γεννητικά του όργανα ακόμα μικρότερα, και λέει πονεμένα, “ελάτε να καθίσετε”. Το χειρότερο ήταν που είπα στον καρα-μάτσο -και ευνουχισμένο πλέον- οδηγό, “ευχαριστώ”.