Day journal
(La Chancla, Sonora Maracaibo)
Ημερολόγιό μου,σήμερα έγινα μάρτυρας της επαναφοράς του “Νίκου” στα ερτζιανά. Με τη γνωστή αγωνία στη φωνή αλλά με πιο πεσμένους τόνους, κατάφερε να μου σηκώσει τα μαλλιά της κεφαλής πρωινιάτικα, καθώς ερευνούσε τι σόϊ στρώμα και με τι κουρελαρία μολυσμένη θα είναι αυτό που μας έστρωσαν να κοιμηθούμε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Κατόπιν, και πάλι μέσα σε ταξί, που δε λέω να το χορτάσω μετά από τόσες απεργίες και ποδαρόδρομους χιλιομέτρων, άκουσα το μεσημέρι άγνωστο κύριο να λέει έξαλλος “ξεφτιλλλισμένε” (με τη γνωστή Θετταλική προφορά), αναφερόμενος στον Βενιζέλο ή Τούρκογλου -όπως τον λένε εσχάτως πολλοί στο ράδιο. Γενικά άκουσα πολλή μαγκιά, όσοι απόμειναν να δουλεύουν ξιφουλκούν έναντι πάντων για να παραμείνουν στη θέση τους.
Κι επειδή ολωνών -ας πούμε- οι καρέκλες τρίζουν, έχει πέσει μια επίφαση ταπεινότητας εσχάτως στη “δημοσιογραφική οικογένεια”. Τα μεσημεριανάδικα, κατά τη συνήθη τους πρακτική, ανέλαβαν να διαφημίσουν τα προσόντα του αποχωρούντος άνκορμαν από το Σταροκάναλο, ώστε σύντομα να βρει άλλη δουλειά ή σπόνσορες. Παρατήρησα -ξανά- ότι όσοι δουλεύουν, δούλευαν ή είχαν δουλέψει στην τελεόραση, έχουν καταλάβει και όλο το αναξιοπαθόν ραδιόφωνο. Ίσως γι’ αυτό έχει τα χάλια τα σημερινά. Δημοσιογράφοι, μαϊντανοί, πανελιτζήδες, ηθοποιοί, όλος ο τηλε- μπαξές της ξεραίλας ζει (και) από τα ερτζιανά. Είναι για λύπηση το μικρό επαρχιακό προτεκτοράτο. Σ’ ένα τέτοιο είχαν εξορίσει τον έρμο Πόντιο Πιλάτο και δεν ήξερε τι να κάνει με τα local politics κι όλο ξεροπλενότανε…Ζέστη, σκόνη, επαρχιωτίλα, κυράτσες φουσκωμένες σα γαλοπούλες, κύριοι βρωμεροί και αγράμματοι, πόζαραν στα περιορισμένα μέρη τοπικής προβολής, υπό τα όμματα της άγρυπνης φρουράς της Pax Romana. Με έβγαλε απ’ την ιστορικίζουσα ονειροπόληση το “ευχαριστώ πολύ μαντάμ” του ταξιτζή. Σκέφτηκα καλοσυνάτα, μαντάμ να πεις το γιο σου και να μην είναι και δικός σου, να ‘ναι του μπακάλη απέναντι. Αυτά από μέσα. Γιατί απ’ έξω χαμογέλασα πλατιά. “Παρακαλώ καλέ μου ταρίφα.”