Sisters o sisters? No way!
(Sisters o sisters, The Plastic Ono Band)
…Γράφω αυτή την επιστολή και την απευθύνω προς όλες εκείνες που νομίζουν ότι διαφέρουν από τις «απλές νοικοκυρούλες» επειδή αντί για «Ελενίτσα» έβλεπαν «Sex and the City», καθώς και σε αυτέςπου κολακεύονται να τις αποκαλούν «σούπερ μαμάδες» επειδή «κάνουν τα πάντα τόσο μα τόσο αγόγγυστα και ηρωικά -και συμφέρουν». Δηλαδή μαζεύουν, καθαρίζουν, ανατρέφουν κακομαθημένα παιδιά και ένα μωρό (ούτως ειπείν ηλίθιο) σύζυγο, και επιπλέον μπορούν με παρρησία –ως εργαζόμενες επιπλέον- να ξυστούν την επομένη στον (μέχρι πρότινος) Παράδεισο, (κάτι σαν μόνιμο ταξίδι στις Μαλδίβες), που λέγεται «Δημόσιο».
Να είναι σαδιστικές, κακοπλυμένες, κακοπηδημένες, αλλά να είναι «σούπερ μαμάδες», με προσήλωση στην εξάλειψη του λεκέ, στο παρκέ και το σφουγγάρισμα. Το είδος δηλαδή που πλέον συνασπίζεται σε μπλόγκο-ιντερνετικές συζητήσεις για τα παιδιά τους, και που ανατριχιάζουν οι λογικές ψυχές έτσι και η μηχανή αναζήτησης τις στείλει σε κανένα τέτοιο site, σα χαλασμένη μηχανή του χρόνου που σε στέλνει στο Μεσαίωνα. Σ’ αυτές τις διαδικτυακές τοποθεσίες, όλα τα καλά χωράνε: υστερίες, τρελλές συμβουλές, αγώνας ταχύτητας ποιά θα καπελώσει την άλλη, με το χαμόγελο και τη φιλικότητα στη μούρη, διά των «γνώσεων»: «Τι κάνετε αν έχει ψείρες το παιδί σας;» «Εγώ να σου πω «φιλενάδα»! πρέπει να του βάλεις οινόπνευμα, πετρέλαιο και βαζελίνη, και μετά να το λούσεις με σαπούνι για τα πιάτα μ’ ένα χέρι ξύδι στο τέλος για να γυαλίσει.» Ναι, θα έρθει σίγουρα και θ’ αστράψει η κασίδα, χώρια που το Πυρέξ θέλει πάντα καλή περιποίηση για να «τρίζει» από καθαριότητα πριν το επόμενο ψητό, κι αυτό μια «σούπερ μαμά» δεν το ξεχνάει ποτέ.
Αφήσαμε εδώ και καιρό στην άκρη τον όρο «Κατίνα», γιατί υποτίθεται ότι η μέση Ελληνίδα αποτίναξε τα περιττά κιλά και τη σκοτοδίνη του σεξ με το σύζυγο, μορφώθηκε κιόλας, οπότε έπαψε να είναι το ατημέλητο παντρεμένο θηλυκό με τα κουτσούβελα να κρέμονται απ’ τη φούστα. Μα μη γινόμαστε αφελείς…Γίνεται να αλλάξει το «μέσα» επειδή –ενδεχομένως- άλλαξε το «έξω»; Το γεγονός ότι η γάμπα-κολώνα του Παρθενώνα ξεχείλωσε πέντε ζευγάρια μπότες στο κατάστημα για να στριμωχτεί στο έσχατο ζευγάρι-με-ελαστικό-αντί-για-δέρμα, και ισορροπεί το όλον σε δώδεκα μυτερούς πόντους ενώ ανεμίζει από πάνω χαίτη νομιμοποιημένου οξυζενέ (ενώ παλιότερα αυτό ήταν ο ορισμός της κοτάρας), δε σημαίνει ότι η ψυχή δεν πετάει στα ουράνια κάθε φορά που επαναλαμβάνεται το τηλεοπτικό Άρλεκιν με τις τέσσερις επαρχιώτισσες στη Νέα Υόρκη, να ντύνονται και να φέρονται σαν καρνάβαλοι. Είναι οι ίδιες μεταλλαγμένες γυναίκες, αυτές οι σούπερ μαμάδες (…), που συναντά κανείς στις παιδικές χαρές, με τα παιδιά που συμπεριφέρονται ως θηρία ενώ οι στοργικές μητερούλες τους καπνίζουν αρειμανίως ατενίζοντας το άπειρο ωσάν να μην τις αφορά το όλο ζήτημα. Είναι οι ίδιες που συμπεριφέρονται αλλιώς στα παιδιά τους ανάλογα με το φύλο τους, και απαιτούν να κάνει και η άτιμος κοινωνία το ίδιο: στις κόρες τους –από τα γεννητούρια των οποίων νιώθουν ταπεινωμένες στα σόγια- να κάνουν τα χατίρια υπό την απειλή διαρκούς υστερικής κρίσης, στους γιους τους τεμενάδες μια και υπομένουν το βάρος της τεθνεώσης επιθυμίας της μαμάκας να βρει στο πρόσωπο του μπαμπάκα τον πρίγκιπα που της τάξανε.
Μια υπενθύμιση ότι ο μικρός τους πρίγκηψ ενδέχεται να αποδειχτεί εξίσου τζούφιος με τον μπαμπά στο κρεβάτι ή μικρομοριακός, συνήθως βοηθά τους ευαίσθητους αυτούς γυναικείους ψυχισμούς να έρθουν στα συγκαλά τους, κυρίως μέσω τους θυμού, και της αδρεναλίνης που εξαιτίας αυτού του σχολιασμού, εκλύεται σε ποσότητες πέραν κάθε φαντασίας. Το φτωχοποιημένο λάϊφ-στάϊλ τις κολακεύει. Ψαρεύοντας στα τυφλά, ψαχουλεύοντας στο χάος μιας αναδιαρθρωμένης αν όχι καταβαραθρωμένης αγοράς, το ενδιαφέρον γυρνάει – και ζυγίζει τις δυνατότητες που μπορεί να έχει ως αγοραστικό κοινό και αξία- στη μετεξέλιξη της «κατίνας της διπλανής πόρτας.» Που δε βλέπει «Ελενίτσα» σαν τη μάνα της, αλλά Carrie Bradshaw. Που συμμετέχει σε μπλογκ στο ίντερνετ με συμβουλές για κάθε νόσο και μαλακία, δείχνοντας «εμπειρία και αφοσίωση στην οικογένεια.» Τόσα καμένα σουτιέν, τόση θεωρία, τόση σκέψη, και να μην ηττώνται με τίποτα οι «τοξικές» άγιες κατίνες…Ενδεχομένως αναπαράγονται και μεταλλάσσονται χρησιμοποιώντας ως βολικούς «υποδοχείς» τους άρρενες (σαν τους προαναφερθέντες της παιδικής χαράς), που μεγάλωσαν άλλες τοξικές πριν απ’ αυτές, γι’ αυτές: με κρυφό καμάρι για το «επίτευγμα», και έσχατη ντροπή για το φύλο τους.