Τρίτες σκέψεις την Τετάρτη: το άγχος της αντίφασης
(Mambo Italiano, Renato Carosone)
Χιονίζει στην Πάρνηθα και την Πεντέλη, στην πόλη πέφτει ένα ψοφοχιονόνερο και τίποτα πιο συγκλονιστικό, αλλά το κρύο κάνει καλό στην αλλεργία μου, οπότε όλα καλά, μόνο να μην είναι έτσι τσιρλόκαιρος, να αγριέψει λίγο κι εδώ (όπως στην Πάρνηθα και την Πεντέλη, αλλά αυτό το ‘παμε, πάμε παρακάτω.) Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, ενώ πίνω τον καφέ μου, μαθημένη να δουλεύω “κατά μόνας”, έχω κινήσεις απολύτως μετρημένες, “η οικονομία της ρουτίνας” το ονομάζω, σπάνια τις αλλάζω, εκτός κι αν βρω ότι ένας άλλος συνδυασμός μου κάνει πιο εμφανή τη ρουτίνα, κι αυτό παραδόξως με ικανοποιεί, με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής, μου φαίνεται και λίγο περφόρμανς.
Κοιτάζω λοιπόν έξω και κόβω κίνηση, μαντεύω πόση ώρα θα χρειαστώ για τις μετακινήσεις μου, τι μπορεί να έχει συμβεί έξω στον κόσμο, και σκέπτομαι ότι οι σκηνές που δεν αγάπησα στους πίνακες ζωγραφικής, αγωνίστηκα να τις εκτιμήσω αλλά μου ήταν ξένες, ήταν στιγμές στα θεωρεία κάποιας όπερας, έξω στο δρόμο ή οι παρέες του Ρενουάρ στην εξοχή και τις υπαίθριες περιοχές για να ξεσκάνε οι Παριζιάνοι. Ο Caillebotte ας πούμε και το ζευγάρι με την ομπρέλα στη βροχή, μου φαινόταν μια ασφυκτική σύμβαση, όπως και η κυρία με το σκυλάκι του Ρενουάρ, που με κοκκεταρία κρατάει κοντά στο πρόσωπό της.
Οι σκηνές στους δρόμους της πόλης που μου άρεσαν ήταν εκείνες που το περίγραμμα ήταν απολύτως διαλυμένο, σαν να είχε ποτίσει η υγρασία τα σώματα και να τα μίκρυνε, να τα έκανε σχεδόν ασήμαντα, εξαφανίζοντάς τα μέσα στο τοπίο. Έτσι έβλεπα ανθρώπους σκεπτικούς, αμίλητους, μικρές προσωπικές ιστορίες -που λένε- σε τι σπίτια πήγαιναν, τι ζωές ζούσαν, άλλοι κάτω απ’ τις ομπρέλες τους, άλλοι περήφανοι μαλάκες χωρίς ομπρέλα, αναγκασμένοι να προχωράνε σκυφτοί και τρεχάτοι. Ένας κόσμος διασκορπισμένος από το φυσικό φαινόμενο που μετέτρεψε μια περιοχή σε έρημο ξένων. Τελευταία όμως, αυτοί οι ίδιοι πίνακες που παλιά η απόλαυσή τους έφτανε μόνο μέχρι τις ζωώδεις μορφές του Brueghel, αρχίζουν να με συγκινούν. Το αστικό τοπίο, οι αστοί, αναδύουν μια γοητεία εκπληκτική. Τα σπίτια, η ζωή τους, ενάμισυ αιώνα πριν, οι συνήθειές τους, το ασφυκτικό περιβάλλον (ενδεχομένως), ο καθωσπρεπισμός, γίνονται υποψήφιο βίωμα. Οι φιγούρες τους που δεν διαλύονται στη βροχή, αλλά στέκουν against all odds, δείγμα του σύγχρονου Ευρωπαϊκού πολιτισμού.
12 Ιανουαρίου 2012