Τέταρτες σκέψεις την Πέμπτη: μια πολύ καλλιτεχνική μέρα
(Tu vuo’ fa l’ Americano, Renato Carosone)
Βγήκα σκεπτική από την πολυκατοικία, άνοιξα την ομπρέλα και προχώρησα μέχρι το φανάρι. Εκεί διαπίστωσα ότι η τέχνη αντιγράφει τη ζωή: βρέθηκα να περπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν στηθεί ακανόνιστα αλλά και με μια μυστήρια αρμονία στις μεταξύ τους αποστάσεις κρατώντας ομπρέλες, σαν να μπήκα στο σετ ταινίας του Αγγελόπουλου. Μου ‘ρθε να πω κάτι για αντάρτες, να αρχίσω να τραγουδάω το “Ένας αητός περήφανος”, να ρωτήσω τον καθένα αν ο πατέρας του ήταν αντάρτης, δεξιός ή ταγματασφαλίτης, με τον Άρη, το Ζαχαριάδη ή κάποια απ’ τις ατελε΄θωτες Ολομέλειες του ΚΚΕ, να πω με Ιταλική προφορά “Ο Μεγκαλέξαντρος ζει!”, αλλά μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να μην είχαν την ίδια διάθεση να παίξουμε τον Αγγελόπουλο οι άλλοι, κι έτσι κράτησα απογοητευμένη το σχέδιο περφόρμανς για πάρτη μου. Σκέφτηκα να πάω στην Πινακοθήκη, σαν τον αστυνόμο Μπέκα, να δω τον τόπο των κλεμένων, αλλά δεν μπόρεσα, διότι ανακάλυψα ότι έχω αναπτύξει μια -ακόμη- φοβία: φοβάμαι να πάω στηνΠινακοθήκη γιατί είναι επικίνδυνο μέρος, και μπορεί να έχει κλέπτας και τσαντάκηδες. Αργότερα, παρακολούθησα λίγη τηλεόραση. Ήταν κάποια από τις πρωινές εκπομπές που τελειώνουν καλό μεσημέρι, και είχε τους συνήθεις καλεσμένους: την Πίτσα Μουνίκου, τον Πάρτον Κεδάγκωστον (θενξ Μποστ), τον γνωστό γκέϊ Φρούμπα Αρλούμπα, και μορφωμένους παρουσιαστές που με τις δικές τους αποκλειστικά δυνάμεις έφτασαν μέχρι την τρίτη δημοτικού, για να μιλήσουν για τους έρωτές τους και τα προσεχή καλλιτεχνικά τους σχέδια. Εντωμεταξύ η Αγγελική Γκερέκου έκανε την είσοδό της σε κεντρικό ξενοδοχείο, αφήνοντας τον “πτέραχο” να τα πει με τον σωφέρ της που έτρεξε να παρκάρει το αμάξι. Αλίμονο ένα εξέχον του Ελληνικού μπατιρο-Κοινοβουλίου άμα δεν κάνει μεγαλειώδη είσοδο. Θα μείνει στην Ιστορία η συμβολή της στην πρόοδο και εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού και τουρισμού, όπως και των πριν και μετά από αυτήν διοικούντων το ΥΠΠΟΤ.