Χωρίς τίτλο
(Guardo come dandolo, Edoardo Vianello)
Έληξε η απεργία των ΜΜΕ και άρχισε η μπίχλα. Ο πάσα είς διαλαλεί την πραμάτεια του απ’ το ράδιο και τις τηλεοράσεις, “εδώ καλέ κυρία, πάρε τρόμο, πάρε τρόμο, έχουμε και μουζικές δρακουλιάρικες, άμα σβήσεις τα φώτα την ώρα που παίζουνε οι ειδήσεις είναι ίδιο σαν να παίζουνε την Ψυχώ, θα νομίσεις ότι σε βαράει στο ντους ο Νόρμαν Μπέϊτς που έβαλε στη φορμόλη τη μάνα του, έλα καλιέ κυρία, διαλιέχτε, εμείς σ’ έχουμε χεσμένη πιο πολύ απ’ τους δίπλα, εμείς και καταστροφές έχουμε, και πόνο διαθέτουμε, και ό,τι χειρότερο έχει συμβεί πάνω στη γη θα στο κάνουμε μεγέθυνση να ‘ρθεις να κατουρηθείς απάνω σου, και άμα ακούσεις προσεκτικά, θα δεις ποιά είναι τα καινούργια μας συμφέροντα και πού νταραβεριζόμαστε, για να ξέρεις τι να ψηφίσεις όταν έρθει η ώρα.”
Τι ωραία δυό μέρες χωρίς ραδιο-χαζοβιόλες να παριστάνουνε τις παιδούλες πρωινιάτικα, σιτεμένους με βαμένο μαλλί να πετάνε υπονοούμενα τύπου εφηβικά σεξο-ανέκδοτα, και την παρέα να γελάει είτε από ομαδικό πνεύμα μαλάκυνσης, είτε διότι άμα δε γελάς με τα ανέκδοτα του “αφεντικού” σε περιμένει εφεδρεία.
Το μόνο μέρος που δεν έκανε διαφορά ήτανε η ΕΡΤ που έτσι κι αλλιώς στον αφεδρώνα της έχει γραμμένη την εφεδρεία, και παίζει θρασύτατα επαναλήψεις αππό καιρό. Η ΕΡΤ κάνει σινεμά μέσα στο σινεμά, απεργία μέσα στην απεργία: σαν Τρυφώ ας πούμε, με Τρεντινιάν και Ζαν-Πιέρ Λεό… Προσωπικά, φίλοι αναγνώστες, για να συγγράψω αυτό το εμπεριστατωμένο άρθρο, έμαθα πολλά για το κουνάβι (άτιμο ζωντανό), όλες τις φυλές του Θιβέτ και της Πέρα Μογγολίας (τη Δώθε την πολεμάω ακόμα, έχει δύσκολη πανίδα η ρουφιάνα), έμαθα επίσης πόση ησυχία πρέπει να έχει ο ψύλλος Flea Circus για να αναπαραχθεί στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, που το συνέδεσα με άλλα υπέροχα ντοκυμανταίρ για τον ξεσηκωμό των Ελλήνων -ο οποίος έτσι που παρουσιάστηκε, σκασίλα μου κι εμένα, άτιμοι φραγκοφονιάδες ήντουσαν όλοι λέει, με τάσεις γενιτσαρο-ομοφυλοφιλικές.
Είδα επίσης πώς ήτανε ο “προσωπικά ζητήματα συζήτηση καμία”-υδραυλικός-Τάσος Χαλκιάς πριν από 20 χρόνια, όταν έπαιζε στη Μαντάμ Σουσού, ενώ έμαθα επίσης, πώς κατασκευάζεται ο νερόμυλος, πώς πλένεται η φλοκάτη από τις φυλές των δασών της Παταγονίας, και συνταγές μαγειρικής του Τζέϊμι Όλιβερ τον καιρό που ήταν ανύπαντρος -τώρα έχει γυναίκα και τέσσερα παιδιά ο άνθρωπος. Καλύτερη παρ’ όλα αυτά η φλοκάτη Παταγονίας από το “Διαλιέχτε τρόμο”. Εξάλλου καλή μουτηλεόραση, μια φλοκάτη είναι must μπροστά στο τζάκι, σύμφωνα με την αισθητική των κυβερνώντων την εικόνα στην Ελλάδα, διότι στο τσακίρ κέφι μπορεί να θές να αναφωνήσεις “Μεταχύ μας Μεταχά” βρ’ αδερφέ, έτσι…να καούν τα ’70s…!