Όχι μη!
(Sebe Allah’ ye, Alpha Blondy)
Όχι άλλη οργισμένη Λιάνα στην TV. Όχι άλλο Αλαβάνο να κλαίει για τον “Έλληνα Γαβριά” και τα οδοφράγματα στο Παρίσι του 1848 (ας του δώσουν ένα κόμμα να παίζει, να μαζέψει κι άλλες δεξιές ψήφους η αριστερά, να ησυχάσει ο χριστιανός) Όχι άλλους λογοτέχνες που βγαίνουν απ’ το ενδιαίτημά τους προκειμένου να κλαυθμηρίσουν για τα τεκταινόμενα Όχι στον Άγιο Βαλεντίνο (από πότε οι παρδαλογιορτές είναι στα εορτολόγια; ε;) Όχι στις εκπομπές βάθους για τα “αίτια των καταστροφών και την ταυτότητα των γνωστών αγνώστων” με ατάκες που χώνουν βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο (sic) τύπου, “Μα τι λέτε υπουργέ μου, για τρελούς μας περνάτε ότι μετά από εκατόκαιδέκα χρόνια δεν τους ξέρετε τους κουκουλοφόρους; η ελληνική κοινωνία δεν τρώει πλέον κουτόχορτο!” ή “ελάτε τώρα, ελάτε τώρα, ελά…(κάποιος διακόπτει συνέχεια για πιο δράμα) ελάτε τώ…, ελάτε τώρα κύριε Παπαρδέλακα, αυτές είναι δικαιολογίες, εμείς γνωρίζουμε ότι τα όσα λέτε ο κύριος Γκρούεζας τα είχε καταψηφίσει…” ή “Βάλτε μια άνω τελεία υπουργέ μου και θα συνεχίσουμε μετά τις διαφημίσεις”, ή “εσείς ξέρετε, εσείς…(πάλι διακόπτουν πέντε-έξι για εφέ) θα με αφήσετε να μιλήσω; εσείς…εσείς ξέρετε πόσο κάνει το ψωμία και το τυρί; Ή (κρατηθείτε έρχεται η παπάρα) μήπως εσείς ξέρετε μόνο πόσο κάνει το χαβιάρι γιατί πολλά λέγονται για το κόμμα σας και τις χρηματοδοτήσεις του…”. Όχιιιιιιιι!
Φεβρουάριος, 2012