Οι συντάξεις, ο Αυτιάς και οι γυναίκες (εναλ/κός τίτλος: Οι εξισωμένες)
(Wild Thing, Tone Loc)
Πονάει ο Γιώργος (Αφτχιάς) με το συνταξιοδοτικό των γυναικών και την εξίσωση. Γιατί η γυναίκα είναι και μάνα και καθαρίζει, ζυμώνει ψωμί και δικαιούται να λιμέρνει τα νύχια έτσι και τη διορίζουνε στο δημόσιο, διότι μετά την περιμένει σκληρή δουλειά στο σπίτι. Φιλοξενεί λοιπόν σε απευθείας και αποκλειστικές συνδέσεις τις επιτροπές σοφών (μα καλά μοναχοί τους αλληλο-ονομάζονται έτσι; απλώς κάτι γεράκλες μάτσο είναι) και τις εκπροσώπους των κατινουπαλλήλων, για να εκθέσει τις απόψεις στο κοινό. Και σαν πονηρή αλεπουδίτσα, λαικίζει κιόλας στο πλευρό όλων και μην πει κακό για κανέναν το πρώην φτωχόπαιδο, δείχνοντας το δρόμο για την επιτυχία, όπως τον είπε άλλωστε πρώτο το σαλιγκάρι (Πώς έφτασε εκεί ψηλά; -Γλύφοντας, έρποντας και με τα κέρατά μου…)Όλες οι σιχαμένες μικροαστές που βασανίζονται με το όνειρο ενός σκρίνιου ρουστίκ και λυσσάνε από κακία έτσι και χρειαστεί να κάνουν τη δουλειά τους, όλες οι απίθανες που διορίστηκαν στο δημόσιο με τη λογική της επιτρεπόμενης για “κορίτσα” και λάιτ εργασίας “κατάλληλης για γυναίκες”, εναλλακτική λύση της δασκάλας (…) γιατί ήταν ξεκούραστη, (αν εξαιρέσει κανείς το πλέξιμο που όσο να πεις έχει ένα σασπένς καλή-ανάποδη, καλή- ανάποδη), μειωμένο ωράριο, καθόλου προσόντα και πρόωρη συνταξιοδότηση (για να πρήξεις τα παιδιά σου και να το παίξεις πεθερά). Εξίσωση ορίων ΤΩΡΑ! Για να σφίξουν οι κώλοι χωρίς γυμναστήρια και περιττά έξοδα! Και να υπάρχει επιτροπή που θα ελέγχει την απόδοση και θα στέλνει σπίτι τους τους άχρηστους (θα ερημώσει το Δημόσιο βέβαια)…Επίσης: τα πλεκτά των υπαλλήλων να πωλούνται σε μπαζάρ γαι ζωόφιλους (δηλαδή φίλους των διορισμένων και εξισωμένων), και τα σταυρόλεξα, να γίνεται διαγωνισμός κι όποιος γελοίος (δηλ. εξισωμένος) λύσει τα περισσότερα, να του χτυπάνε κάρτα προκαταβολικά για τη χρονιά.