Ποιματώδες…
(Suzie Q, Creedence Clearwater Revival)
Η στρογγυλάδα και η σκοτεινιά των σύννεφων άφηνε από μέσα να περάσει ένα πολύ γλυκό φως με κάποια χρώματα του ηλιοβασιλέματος, και όπως είχα πρόσφατα κάτι σχετικά διαβάσματα, αναρωτιόμουν σε τι κατάσταση που υπαγορεύεται τόσο από την πραγματικότητα όσο και από την έμπνευση, είναι ένας καλλιτέχνης που τοποθετεί μια δοξαστική σκηνή στο απέναντι πεζοδρόμιο. (Τεσπά, πήγε μακριά η βαλίτσα των σκέψεων, μετά άστραφτε και το γύρισα στη μπαταρέλλα, άρχισα να χαμογελάω για τη φωτογραφία.) Χθες με τη βροχή -που σιχαίνομαι- έξω απ’ το παράθυρό μου, είχα τέσσερα επίπεδα εν δυνάμει αναπαράστασης: ψηλά, τα σύννεφα παρέπεμπαν σε Αναγεννησιακή σύνθεση, κατεβαίναμε σε Μπαρόκ, μετά ρομαντισμός, και τέλος Caillebotte, με Hopper και anything goes στο οδόστρωμα και τα πέριξ. Ευτυχώς που τα κοίταζα και απασχολήθηκα, διότι η βροχή με διαολίζει.
Επιτέλους, έσπασε η αργία της Κυριακής. Να βγαίνεις βόλτα και να κλαίει η ψυχή σου. Από παιδί είχα απέχθεια για τις Κυριακές, και ιδίως για κάθε είδους αναστάτωση της καθημερινής ζωντάνιας. Εγώ εργαζόμουν και εργάζομαι κάθε μέρα, η σκέψη ότι τις Κυριακές έπρεπε να μικροαστέψω υποχρεωτικά, με διαόλιζε. Απογοητεύθηκα που θα είναι επτά Κυριακές μόνο, πόσο φόβο έχει πια αυτή η κυβέρνηση…;;;!
Η Ερμού τις Κυριακές, το Μοναστηράκι, η Κηφησιά, η Ομόνοια, το Σύνταγμα, όλα απόπνεαν τραπεζώματα με πεθερικά, υπερσπάταλες εξόδους βαρεμάρας, ανούσιους καφέδες ερημιάς. Το εμπόριο είναι στυλοβάτης της πορείας του πολιτισμένου ανθρώπου, η ανταλλαγή, όλα μαζί και ταυτοχρόνως, δε γίνεται να έχει τριακόσιες αργίες το χρόνο σαν ένα μικροσκοπικό χωριό η πρωτεύουσα της χώρας. Δεν μπορώ να σκέπτομαι την Αθήνα και να βλέπω τοπίο-Μεξικάνικο γαϊδουράγκαθο, θέλω κίνηση και ζωή.