City Journal (Αστυνομικό Τιμήμα κάπου στο κέντρο της πόλης)
(Strawberry Fields Forever, The Beatles)
Έλεγε παλιότερα ένας φίλος ότι και οι χασάπηδες έχουν άλλους τρόπους στο Κολωνάκι, και αλλιώς τυλίγουν το κρέας -με χάρη περισσή. Σε Α.Τ. πηλησίον της γνωστής-άγνωστης περιοχής, και η αστυνομία έχει άλλη συμπεριφορά. Συζήτηση δύο βαρέων βαρών συναδέλφων: -Και δηλαδή δε γλυστράνε αυτές οι μπότες; (sic) -Όχι, καθόλου. Βεβαίως άμα ήθελα να πάρω τις ακριβότερες θα είχα 1000% προστασία, αλλά κι αυτές είναι από υλικό τάδε και μάρκα τάδε. κοίτα τη σόλα. -…… -Ε; -Ωραίες φαίνονται, αλλά πολλά κορδόνια, και δεν είναι βαριές; -Όχι ρε κορόιδο είσαι; -Και από πού παίρνεις εσύ παπούτσια και μπότες; Εκεί γύρισα κανονικά για να ανακατευτώ στην κουβέντα (-Με συγχωρείτε δεν κρυφάκουγα, αλλά επειδή το θέμα είναι και γυναικείο μήπως μπορώ να δώκω μια γνώμη; -Πώς αμέ…και πάνε παραπέρα για να τα πούνε με την ησυχία τους). -Στο στοκατζίδικο του Μπαλύ στην Ηφαίστου, όπως βγαίνεις απ’ το μετρό αριστερά και μπλα μπλα μπλα…μπαλ μπλα μπλα… Αυτά, για να μη λέτε ότι δεν έχει καρδγιά και ευαιστησίες η αστυνομία. Μισή ώρα λέγανε για μπότες και κορδόνια. (Τώρα το γεγονός ότι ταυτόχρονα χθες διέρρηξαν δεύτερη φορά σε τρεις μήνες σε κεντρική περιοχή το σπίτι του πατέρα μου και τρέχαμε και δε φτάναμε, είναι άλλο θέμα. Όπως και το γεγονός ότι αυτή τη φορά δε θα πάμε στην αστυνομία, ούτε και άλλες υβριστικές και ειρωνικές επιστολές θα στείλουμε οικογενειακώς στο γραφείο του αρχηγού, του επικεφαλής του τμήματος της περιοχής και στο υπουργείο δημόσιας τάξης. Θα ‘χουνε ρίξει υπνωτικό φαίνεται στον καφέ του επιθεωρητή Ο’ Χάρα και γι’ αυτό δεν μπορεί να δώσει μια οδηγία της προκοπής για να ξαναβρεί τη στοιχειώδη, επιτρεπτή, και κατά τα λογικώς αναμενόμενα, ειρήνη το Μίκυ-Σίτυ). Τέτοια περιπετειώδη βαλλιστική εξέταση έχει να δει η χώρα απ’ τον καιρό του Μπόλαρη. Τέτοια (α)πορίσματα συνέβαιναν τότε.
17 Δεκεμβρίου, 2008