Βιογραφίες και μεγάλοι ρόλοι
(I walk the line, Johnny Cash)
Ανάξιο λόγου θα μου πεί κανείς, αλλά έχω βαρεθεί τον νεοπλουτισμό και την αμνησία αυτής της χώρας που βαφτίζει “μεγάλους του θεάτρου”, ανθρώπους που αποτέλεσαν αντικείμενο χοντρής πλάκας κάποια χρόνια πριν. Για παράδειγμα κυρία του θεάτρου που έγινε εσχάτως ιέρεια όχι μόνο της σκηνής, αλλά και του μπότοξ και της πλαστικής. Με τόση ακινησία μυϊκή πώς θα ερμηνεύσει συναισθήματα επί σκηνής; Διότι έναν Ντόριαν Γκρέυ τον έχει πάθει από το λαιμό και πάνω…Και εμφανίζεται ξαφνικά στο πολιτιστικό μαγκαζίνο, να “ερμηνεύει”. Ούτε η μακαρίτισσα η Αλίκη δεν είχε υπάρξει τόσο αμφίβολης ποιότητας σε δραματικούς ρόλους -υπερασπιζόμενη το σταριλίκι της που το είχε συνδέσει με εκπτώσεις στην υποκριτική. Όμως κάκιστη ήταν στη σκηνή, και μάλιστα σε έργο του Ίψεν, και η Βανέσα Ρεντγκρέηβ κάτι χρόνια πριν στο Λονδίνο. Και οι άνθρωποι έκαναν ουρές για το έργο και για την πρωταγωνίστρια. Αλλά τουλάχιστον ακούστηκαν (καυστικά) σχόλια για την “wooden performance της Βανέσσα Ρέντγκρεϊβ”! Στην Ελλάδα ζούμε την εποχή που παίρνουν εκδίκηση οι της ελαφράς σκηνής. Έκατσε στο σβέρκο χρόνια η φτώχεια (που εξακολουθεί να υπάρχει), το αμπέχωνο (με αγωνιστικούς χαιρετισμούς), και τα Ζαβαρακατρανέμια (τι κακό η στρατευμένη τέχνη, πώς θα ‘πρεπε να σβηστεί από προσώπου γης αυτό το προπαγανδιστικό κατασκεύασμα), και τώρα ήρθε η σειρά του ιδεότυπου “botox lady”. Ένα gay αστείο που ξεκίνησε χρόνια πρν στην Επίδαυρο και συνεχίζεται. Η εκμαυλισμένη κριτική τήρησε σιγήν ιχθύος και να ‘το το νέο αστέρι που “δεν ζει χωρίς το θέατρο και τη σκηνή”. Δηλαδή δουλειά δεν είχε ο διάολος…