Προσωπικά δεδομένα
(I want to break free, Queen)
Σπεύδουν να ξεφτιλιστούν σε εκπομπές, σε λαϊκές, σε μαγαζιά και καφενεία. Για ενάμισυ λεπτό στο Σταρ, δέχεται το ψώνιο να του ρίξουν σφαλιάρα. Για 20 δευτερόλεπτα δίπλα στον ρεπόρτερ Ζιπουνάκη, δέχεται η άλλη να τη χαϊδολογήσουν στη σαιζ-λόνγκ της βρωμοπαραλίας (επί τη ευκαιρία, όχι να μην είναι ελεύθερες οι παραλίες στις κυρα- Κατίνες και τα σόγια τους που νομίζουν ότι έτσι θα λιαστούν και θα εξοικονομήσουν και λεφτά, αφού θα φέρουν την καρπουζόφλουδα στην παραλία -και θα την αφήσουν εκεί εν συνεχεία, σε κοινή θέα, για να γίνει απεχθές μυγόφαγο). Ψωνιστηριτζίδικα κανάλια στον αστερισμό του Μπερλουσκονισμού ειδωμένου ως παράδοσης, φιλοξενούν αυτούς που άλλες εποχές συνωστίζονταν στα κινηματογραφικά πλατώ, πρόθυμοι να καρπαζωθούν για μια περατζάδα σε ταινία ενός αστέρα. Όλοι εκθέτουν προσωπικά τους δεδομένα, και φάτσα-κάρτα δηλώνουν πόσα τους ζητάνε κάθε μέρα οι δοσατζίδικες εταιρείες, αυτές που τηλεφωνικά κάνουν ότι και η Άννα Φόνσου στην ταινία με τον Παπαμιχαήλ. Πράγμα που αποδεικνύει ότι η ελληνική κοινωνία δεν άλλαξε, χρεωμένη ήταν και χρεωμένη είναι.
(2008)