Τα οικονομικά μας
(Tu veux ou tu veux pas, Brigitte Bardot)
Οι μισθοί είναι χάλια, η παραοικονομία ανθεί, οι οικογένειες έχουν κατεβάσει τους συνταξιούχους τους στη μαύρη εργασία (δεν σε είδα-δε σε ξέρω, το όνειρο του εργοδότη), οι τηλεοράσεις οικτίρουν και κλαίνε για τη φτώχεια. Δεν ξέρω όμως, όσο το σκέφτομαι, αν είναι μόνο τα οικονομικά χάλια, ή και η αίσθηση της πραγματικότητας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Τα όνειρα περί κατάργησης συνόρων και τάξεων (χαχα), και κάτι εξαγγελίες διαφόρων φρικιών και καλλιτεχνών, τύπου οι ιεραρχίες ξεπεράστηκαν, έστειλαν τον κόσμο αδιάβαστο και βουρ στις τράπεζες, για να ζήσει πάνω απ’ τις δυνάμεις του. Δηλαδή μου ήρθε ένα πρωί να ζω μεγαλεπήβολα, και φαντάστηκα ότι μπορώ να το κάνω. Ανδρέα Παπανδρέου βοηθούντος, σάματις απ’ τις τσέπες του τα ‘δινε ο μακαρίτης, έμαθε ο κόσμος να ζει στη δανεική χλίδα. Σου λέει έφυγε η επάρατος δεξιά, ώπα και η πλουτοκρατία έπεσε, θα φάμε με χρυσά κουτάλια. Τα δικά μας “χρυσά κουτάλια” τζογάρισαν οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, και συνέχισαν οι άλλοι όταν ξανάρθε η σειρά τους. Με νέα όπλα στα χέρια τους, καθότι πλέον το χρήμα έγινε ανοιχτά τζογάρισμα για λίγους με υψηλό κίνδυνο.