Ακολουθεί έπος τρανό, με ιερό σκοπό
-το θέμα ειναι πασίγνωστο και άλλα δεν θα πω-
να λάμψει η αλήθεια δια παντός χωρίς γιατί και διότι
το εμπνεύστηκε και το ‘γραψε η Αναστασία Χασιώτη!

(Σκηνή αναγνώρισης Οδύσσειας:)

Πηνελόπη
Ποιός είνι τούτους δω μαρή,
Βρουμάει, φουράει κουρέλια,
Τι μ’ τουνε κουβαλήσατι;
Να του αλλάξου ρέλια;

Δούλα
Κυρά μ’ είπι είν’ ου Ουδυσσέψ,
Ου σύζυγου’ σ’ ιτούτους,
Αν κι αρχικώς μας φάνηκι
Πους ήτανι τοιούτους…

Οδυσσέας
Πηνελουπίτσα μ’ τσουπουτή,
Ήρθα, αγκάλιασέ μι,
Έλα που σ’ αποθύμησα,
Έλα κι φίλησέ μι…

Πηνελόπη
Πρώτουν δεν σ’ αναγνώρισα,
Μι φαίνισι για ξένους,
Κι έπειτα άμα φίλαγα
Όπουτ’ άκουγα ιπαίνους,
Άλλη δουλειά δι θα ‘κανα,
Στα μάτσα κι στα μούτσα,
Θα ήμανι ουλημιρής.
Πάρι λοιπόν μια …..

Οδυσσέας
Ιγώ είμι Πίτσα μου, ιγώ
Ιγώ ου Οδυσσέας,

Πηνελόπη
Δε πνίγισι σι λέου ιγώ
Κι όλη η παρέα σ’;

Τηλέμαχος
Ρε μάνα, δεν τουν γνώρισες,
Είνι ο πατερούλης…

Πηνελόπη
Λυπάμαι που ου γιόκας μου
Είνι κι μαλακούλης…

Οδυσσέας
Για κοίτα μι, για κοίτα μι,
Τι σου θυμίζου αγάπη;

Πηνελόπη
Έναν παπάρα που ‘ξιρα…
Κι μάπας στου κρεβάτι…

Οδυσσέας
Τι λες μαρή; Δε μου ‘λιγις
«ουσάν ισέ δε’ ν’ άλλους;»

Πηνελόπη
Ε ναι…μπουρεί να το ‘χου πει…
Ιψεύσθην…
τώρα να στου ιπού,
δεν ήσαν κάν «μιγάλους»…

Οδυσσέας
Ρεζίλι μ’ έκανις μαρή,
Ακούνι κι οι δουλάρες,
Κι κουτσουμπόλις είν’ αυτές,
Γαϊδάρες κι μουλάρις…

Πηνελόπη
Τα ξέρουνι, τους τα ‘χου πει,
Μι λυπηθήκαν γέρου,
Γι’ αυτό κι μου γνωρίσανι,
Τικνά, μην υπουφέρου.

Οδυσσέας
Ιμένα άλλα μου ‘πανει,
Κι σκίστηκα να φτάσου,
Ότι συ μι πιρίμινις,
Πιστή, να σι προυφτάσου,
Να μη μου στινουχουρηθείς,
Που είσι μοναχή σου,
Κι βάλεις τους Μνηστήρις δα,
Κι μέσα στου βρακί σου…

Πηνελόπη
Ουδυσσιβάκου να σι που,
Ποιούς σου ‘πι τέτοιου ψέμα;
Τσ’ Μνηστήρις τσι ξιπέταξα,
Τους έφαγι του ρέμα…
Δεν ήταν άλλουστε πουλλοί,
Σαρανταριά κι σκάρτοι,
Αλλά ευτυχώς να λες που ως νιοί,
Τουν είχανι κατάρτι.
Μιτά βιβαίους τέλειουσι
Του αίσθημα, κι τζάσαν…
Ζηλεύανι, λυσσάξανι,
Κι φασαρίες φκιάσαν…

Οδυσσέας
Κι τ’ ήταν τότις το προικιό,
που ύφινις γυναίκα…;

Πηνελόπη
Αχ τα προικιά μου ύφινα,
Ακούγοντας τουν Πρέκα…
Κι ιπειδή θυμήθηκες
Μιτά απού δέκα χρόνια,
Να επιστρέψεις σπίτι σου
Θα σ’ είχα στα σαλόνια;
Να πάς πίσου στις γκόμινες
Που είχις, τα ‘χου μάθει,
Κι σαν του φύλλου της συκιάς,
Μια πτώση να την πάθει,
Του όργανου σ’ πανάθλιε,
Που νόμιζις σα βλάκας
Ιγώ θα σι πιρίμινα,
Σαν να ‘μουνα μαλάκας…
Πάρι ένα πλοίου, όποιου θες,
πάρι κι πέντι ναύτις,
Κι φύγι, σήκουσι πανιά,
Κι να χαθείς ουσαύτης.
Κι να σου ειπού τα νέα μου,
Παντρεύουμι -σι λέου,
Αν θες ισύ κουμπάρους μας
Να είσι, δε θα κλαίου.
Την προυσιχή την Κυριακή,
Άνω Ραχούλα Ιθάκης,
Θα παντρευτούμι μι τιμή,
Εγώ, μαζί κι ου Τάκης.
Δι θέλου δώρου σίδηρου,
Σμαρτφόουν να μι φέρεις,
Κάναμι κι wedding list
Στου λέου να του ξέρεις.

Οδυσσέας
Αλίμονο, ου δύστυχους,
τι πάθημα μιγάλου,
Αθηνά
Σήκου τώρα να φύγουμε,
Ριζίλ’ πριν έρθει κι άλλου.
(Αυλαία.)