Οδηγό για ναυτιλομένους με πληροφορίες για το μικροκερδοσκοπικό αλισιβερίσι εις τας τέχνας ή δε γκοντφάδερς
(Ice ice baby, Vanilla Ice)
Έρχεται τινάς φερ’ ειπείν μια ωραία πρωία από τα εξωτερικά, με ιδέες και φρεσκαδούρα για να αλλάξει ορισμένα στραβά στη μητέρα-πατρίδα και να βοηθήσεις να πνεύσει (ούριος) άνεμος δημιουργίας. Οι “παλιοί” που είναι στη πιάτσα, πώς ήταν ο Εβραίος στον Όλιβερ Τουίστ, και ελέγχουν τα στέκια, τύπου οι χονδρέμποροι από δω, το λιανεμπόριο από κει, τα λαθραία παρακάτω, σε μυρίζονται και περιμένουν. Και ξεκινάει ο νεοφερμένος και λέει τι δέον γενέσθαι, και διάφορα. Οι “πλαιοί” (για να κάνει creepy σε Λάβκραφτ) λοιπόν, του στέλνει -σαν κομμένα άντερα ένα πράμα- πρόσκληση να συναντηθούνε. Φιλικά. Εκεί που παραθερίζει (ας πούμε κάπου νότια). Και λέει ο νεο- ελθείς τινάς γιατί να πάω στον Ντον; Αλλά πάει. Κι εκεί, γίνεται μια επίδειξη ελληνικής λεβεντιάς, οικογενειακής γαλήνης, και σύμπνοιας: ο μπαμπάς της οικογένειας (μουσική από το Νονό) βάφει παιχνίδγια των παιδιώνε. Η μαμά εκφράζει την αγωνία της ως επικεφαλής κάποιου οργανισμού για την πορεία της αλλαγής και του ανέμου που πρέπει να πνέψει, έχουν βρεθεί οι κατάλληλοι άνθρωποι για να τα καταφέρουν -που είναι τα άλλα μέλη της “Οικογένειας”- μόνο που χρειάζονται την κατάλληλη υποστήριξη γιατί αλλιώς η συντήρηση και η αντίδραση θα καταστρέψουν το μπουμπούκι της εντιμότητας και της ανανέωσης. (Κλάμα και συνκίνηση εδώ). Και να μήπως ευκολύνεσαι να συνεργαστούμε γιατί δεν είναι σωστό εμείς οι άνθρωποι που σίγουρα είμαστε απ’ την ίδια πλευρά, να βγάζουμε τα μάτια μεταξύ μας. Χώρος υπάρχει στο λιμάνι για όλους, και τα λαθραία σου θα σου βολέψω και πέντε αθρώποι απ’ την ομάδα να σε ποστηρίξουνε θα βρεθούνε ως εκ θάβματος… Και λες ναι, αλλά εγώ θέλω ούτω πώς να εκφράζομαι ελευθέρως και μερικοί εκ των συνεργατών βρωμάνε ακαταλληλότητα δια ποικίλους λόγους. Και λέει το μπος ότι δεν είναι έτσι ακριβώς, και νέος είσαι, κάτσε και θα δεις, θα σ’ αρέσει, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, πρέπει να ‘μαστε ελαστικοί, μην βιαζόμαστε, το κυριότερο, μη βιαζόμαστε, έχουμε καιρό, τα πράγματα δεν αλλάζουν έτσι, είσαι νέο παιδί θα δεις. Και σου λένε έλα να δουλέψεις μαζί μου με καλό μισθό. Και ρωτάς τα καθήκοντα (τζομπ ντεσκρίψιον). Και σου λένε άρες-μάρες, τοκιστής και σουλατσαδόρος με ωραίο ριγέ κοστουμάκι και πώς να τα μέλη της ομάδας προστατεύονται, και πως το σημαντικότερό σου καθήκον είναι να κρατάς ενήμερο το μπος για το τι λένε τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, ώστε να μπορεί να προλάβει μην και τους συμβεί κάτι γιατί θα τους βάζει λόγια η αντίδραση. Και του επαναλαμβάνει την παραμύθα για την ανάγκη προστασίας του “επαναστατικού πυρήνα” που θέλει να αλλάξει το κατεστημένο αλλά φεύ το πολεμάνε “οι κακοί”.
Και ξεκινάει να δουλεύει χωρίς να καρφώνει, και οι μόνιμοι υπάλληλοι -η δημοσιουπαλληλική ομαδούλα εντός του οργανισμού- λένε ώπα, κόφ’ το, εδώ έχουμε άλλους ρυθμούς θα χαλάσεις την πιάτσα, και θα κοπούν τα διαλείμματα τάχα μου να ξεμουδιάσουμε, στην πραγματικότητα για να πάμε για τυρόπιτα και βόλτα για δυόμισυ ώρες μέχρι το σκόλασμα. Και ξαφνικά του δίνουν και κατώτερα καθήκοντα να κάνει γιατί σωθήκανε τα λεφτά και λέει δεν κάνω τέτοιες μαλακίες, και του λένε είναι προσωρινό, πρέπει να στηριζόμαστε, τύπου να κάνεις ένα φόνο για να πιστέψουμε ότι είσαι δικός μας. Και λέει ο νεοπροσληφτείς εγώ τέτοια δεν κάνω βρείτε άλλον, και μετά συγχωρήσεως τι προσόντα έχετε εσείς; Και του λένε για ένα κάρρο πτυχεία από το Μασαπούτσες Γιουνιβέρσιτυ και από το Street University, αλλά δεν το ξέρει ο τινάς ο νεοελθόντας τότε ότι όλα είναι φούμαρα, το υποψιάζεται μόνο. Και φεύγει και χαμογελάνε, ότι θα τον ξαναπάρουν στη δουλειά όταν θα ‘χουν λεφτά, και μηδέν παρεξήγησις. Αλλά αντί για συνεργασία, βγαίνει “συμβόλαιο” στην αγορά με το κεφάλι του, και τον κυνηγάνε διάφοροι ορκισμένοι, και διαδίδονται πολλά και διάφορα αναληθή που τα μαθαίνει κάθε τρεις και λίγο, κι ευτυχώς επειδή κάθε σύστημα, ιδίως αρχαϊκό όπως της Μαφίας, έχει τα κενά του και τις ρωγμές του, καταφέρνει κι ο πρώην (πλέον) συνεργάτης και ανταποδίδει τα χτυπήματα, πολύ συχνά σε καίρια σημεία. Ένα μάτι εκεί, ένας ευνουχισμός παραπέρα, ένας αποκεφαλισμός, μια ανέλπιστη συμμαχία, κάποια σπάνια περίπτωση ανθρώπου με αρχές που δε μασάει από τα φούμαρα…Η Ελλάδα είναι μια χώρα καθυστερημένη, πατριαρχική (δηλ. macho, για να συνεννοούμαστε), μισογυνική, χωρίς σεβασμό στους θεσμούς και χωρίς θεσμούς ικανούς να προστατεύσουν τους ανθρώπους από τον κάθε είδους “παρα”-μηχανισμό. Σε κάθε οργανισμό, σε κάθε δραστηριότητα, βρίσκεται προσκολλημένος ως ξενιστής κάποιος παρα-μηχανισμός/παρα-οργανισμός. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται, τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμμία σχέση με την πραγματικότητα, όχι σε κάποια αφηρημένη ιδανικά καλοσυνάτη μορφή, αλλά καθαρά στο πλαίσιο της ορθολογικής τόνωσης της ανταγωνιστικότητας, για παράδειγμα.
11 Δεκεμβρίου, 2007