Το δημόσιον (Το Ελληνικόν βεβαίως-βεβαίως)…
(Azzurro, Adriano Celentano)
Σε δημόσια υπηρεσία σήμερα:
-Μπορείτε παρακαλώ να…;
-Όχι.
-Να σας πω!
-Καλά πείτε μου, αλλά δε νομίζω…
-μπλα μπλα πού να πάω;
-(θα σου ‘λεγα) στον τρίτο.
-σίγουρα; ευχαριστώ.
-σίγουρα και κλείστε και την πόρτα.
3ος όροφος (με τα πόδια):
-Επειδή δεν είμαι σίγουρη, να ρωτήσω, εδώ είναι το σωστό γκισέ για μπλα μπλα;
-Ο όροφος ναι, το γκισέ όχι.
-Γιατί;
-δεν εξυπηρετώ εγώ…
-Ναι αλλά ένα τσεκάρισμα στο κομπιούτερ είναι μόνο και δεν υπάρχει άλλος εδώ, θελω να
πω είμαι μόνο εγώ, οπότε μπορείτε διότι μπλα μπλα
-όχι
-ναι
-οχι
-ναι
5 λεπτά αργότερα…
-φυσικά και μπορείτε
-δεν μπορώ
-ναι
-όχι
Τρία λεπτά αργότερα…
-να συμπληρώσετε αυτή την αίτηση…
-και..;
-μαζί με τα αποδεικτικά να τη φέρετε…
-τα έχω τα αποδεικτικά, να δώσω την αίτηση τώρα;
-όχι, όταν θα έχετε όλα τα χαρτιά.
-τα έχω.
Σε μεταγενέστερο χρόνο:
-όταν θα τα έχετε…
-τα έχω.
-θα φέρετε…
-την αίτηση!
-όχι μόνη της, με τα αποδεικτικά πληρωμής…
-ναι, λέω αίτηση για πιό σύντομα, εννοείται με τα αποδεικτικά…
-όχι μόνο την αίτηση, και τα αποδεικτικά.
-το κατάλαβα…λέω…
Πολύ αργότερα…
(φωνή απ’ το βάθος) ΜΑ ΤΙ ΘΕΛΕΙ:
Η δική μου με εκείνη που ρωτησε συσκέπτονται “μουμπλε βζζζ μουσουτου μπζζζ
μουμπλε”
Κι άλλο αργότερα…(οι δυό τους)
-Ναι, ναι…
-Δηλαδή ναι;
-Ναι.
-Αααα…
Όσο δεν παίρνει αργότερα…
-Περάστε μέσα να σας πει η συνάδελφος. (Η “δική μου” ξαναπιάνει θέση κοιτώντας το άπειρο.)
Βγαίνουν χαρτιά, δίνονται αμοιβαίες εξηγήσεις, και…
-τώρα στον πρώτο.
-Μα στον πρώτο μου είπαν να έρθω εδώ…
-Ναι;
-Ναι.
-Ποιος; Συνάδελφος;
-Ναι, εκτός κι αν κάποιος παρίστανε το συνάδελφό σας (χαρ χαρ χαρ δεν έπιασε το αστείο)
-αγχωμένη μου είσαστε…
-έχω κι άλλες δουλειές…
-ηρεμείστε…
-έχω κι άλλες δουλειές…
-ηρεμείστεεεε…
Αργότερα κι απ’ το αργότερα…
-Τώρα στον πρώτο.
-Και λύθηκε το θέμα μου;
-Όχι.
-Μερσί (ειρωνικα)
-Στη διάθεσή σας. Τίποτα. (το εννοεί.)
Στον πρώτο όροφο.
-Εδώ είναι η ουρά;
-Μά’στα.
Πολύ αργότερα. Πλάκα μου κάνεις; (Έχουμε γνωριστεί όλοι μεταξύ μας και πέφτει γέλιο.)
-Προσοχή μην πατάτε, σφουγγαρίζω.
Αλήθεια ειναι. Την κυρία την ξέρω, είναι υπάλληλος. Μέσα στην παρανοια της στιγμής, λέω κοίτα γίνανε κρίσεις στο δημόσιο τομέα και υποβιβάστηκε, αλλά πάλι αυτή πάντα εξυπηρετούσε. Γιατί;
-Μου πιάνετε τα εκτυπωμένα φύλλα; (μου λέει ο κύριος που μ’ εξυπηρετεί.)
-Πώς ευχαρίστως…Να σας πω…έχει και κάτι άλλα εκτυπωμένα εδώ. Σόρρυ! Ποιός είναι ο Νικολαρέας;
-Εγώ, ακούγεται φωνή.
-Δικά σας, μοιράζω τα φύλλα.
-Ευχαριστώ, μου λέει ο κ. Νικολαρέας.
-Ποιός είναι ο Παπαδάτος;
-Εγώ, λέει ένας παππούς.
-Μα κυρία μου τα δικά σας είπα να φέρετε.
-Καλά σόρρυ.
Πολύ, μα πάρα πολύ αργότερα…
-Και…να σας πω, γιατί η κυρία σφουγγαρίζει;
-Δεν έχουμε καθαρίστριες και οι κυρίες του οροφου σφουγγαρίζουν εκ περιτροπής τον τομέα της η καθεμία. Απ’ το πορτάκι και πέρα το έκανε η κυρία εκεί, το πρωί.
-Μπα; (Εντωμεταξύ η κυρία που σφουγγάριζε και μας είπε μην πατάτε δε βλέπετε
σφουγγαρίζω, πλύθηκε, άνοιξε τα παράθυρα να πλευριτωθούμε και κάθισε στο γραφείο της εξυπηρετώντας το κοινό. Σαν να μην έγινε τίποτα, ενώ εμείς τρίβουμε τα μάτια μας.)
-Συνεργείο δεν έχετε;
-Είχαμε αλλά ερχόντουσαν παρά τέταρτο και τέσσερεις ακριβώς όξω απ’ την πόρτα.
-Μπίχλα δηλαδή αγαπητέ.
-Ναι χάλια, αλλά κάπως το λύσαμε.
-Και το θέμα μου πώς θα το λύσουμε;
-Σας το έλυσα. Θα το πληρώσετε.
-Όχι, δεν με καταλάβατε. Το έχω πληρώσει και θέλω να αφαιρεθεί.
-Από πού;
-(Από κει που κλάνει η αλεπού.) Μα σας είπα που μπλα μπλα μπλα
-Α αυτό;
-Ναι!!!
-Δε γινεται. Σας το έλυσα. Θα το πληρώσετε.
-Όχι δεν το λύσατε, αν το είχατε λύσει δεν θα το πλήρωνα.
-Σας το έλυσα και θα δώσετε και 1,28 παραπάνω.
-λυγμ.
Σε αστρικό χρόνο καθυστερήσεων.
-Έχω κι άλλο ένα θεματάκι…
-Να σας το λύσω.
-Όπως το προηγούμενο; (δε χάρηκε με το αστείο.)
-Α, γι’ αυτό στον τρίτο. (πλάκα μου κάνεις;)
Ξανά στην ίδια του πρωινού.
-Ξαναήρθα.
-Σας βλέπω.
-Μπλα μπλα θα με εξυπηρετήσετε;
-Όχι, δεν μπορώ.
-Μα αφού…
-Όχι.
-Ναι.
-Όχι.
-Μπορείτε.
-Δεν μπορώ.
-Μπορείτε.
-Δεν είμαι αρμόδια.
Ααααααα! Είπε τη μαγική φράση.
Αργόοοοοτερα.
-Ιshείς είστι ώρα εντώ, να σας ρουτήshoυ μήπουsh ξέριτι shi ποιό γκραφείου να πάου;
Ντουλουφονικό βλέμμα.
-Α ντεν ξέριτι…
-(ιδέα) Πώς…στο πρώτο γραφειο στην κυρία μπροστά. Αυτήν που κάθεται…που δεν κάνει τίποτα…Αυτήν θα ρωτήσετε. Δίνει πληροφορίες νομίζω. Να επιμείνετε λιγο, θα σας πει.
Σιγά-σιγά, διά της μιμήσεως, μια μικρή αλλά αξιόλογη ουρίτσα σχηματίστηκε μπροστά στο γκισέ της αργόσχολης: Ουκρανία, Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Αλβανία, με σπασμένα ελληνικά και πολλά χαρτιά “μαμά μου Ουαλεντίν, μπαμπά μου Ζακριάρ, μαμά μου κώρισε μπαμπά μου, μπαμπά μου πέτανε, ιγκώ καρτιά έχασα, και τώρα μαμά μου από ντεύτερο γκάμου μπαμπά μου τέλει πλερώσει όλα φόροι μπαμπά μου από ντύου κιλάδες οκτώ…”
Ακόμα γελάω.
Απρίλιος, 2015