Black listed
(La poupee qui fait non, Michel Polnareff)
1.Καφετέρια πολυτελείας στο Π. Φάληρο. Η τυρόπιτα χωρίς τυρί και 3 ευρώ, να μυρίζει λαδίλα και ταγκίλα, ο καφές χάλια (είπα μέτριο και παρέλαβα πίκρα), το ερ-κοντίσιον να σου παίρνει πλάτες, σβέρκο και να μένεις να γυρνάς ολόκληρος όπως ο λύκος. Το μπλε τζάμι στην οροφή τους μάρανε. Ο αρχονοχωριατισμός στο φουλ.
2. Η τάχα μου παιδική χαρά και η “εσπλανάντ” στην ίδια περιοχή: τσιμέντο, βρωμιά, αυτοκίνητα, σκατο-ύποπτες κωλόφατσες, και αμμοχάλικο χοντρό στην παιδική χαρά. Αίσχος, σε πιάνει η ψυχή σου.
3. Το Φάληρο: η χαρά του τσιμέντου. Είχα χρόνια να σταματήσω -και καλά έκανα. Έχει μετατραπεί σε αθλιότητα, και εφταόρωφα τέρατα. Ή όλη η Αθήνα και η επαρχία αγοράζει προικούλες για τα χαζοσκατόπαιδά της, ή αλλιώς ποιό οικιστικό γαμημένο προβλημα λύνει το παλιό φάληρο; Των μεταναστών;
4. Η οικιστική ασυδοσία προς Παιανία μεριά. Δε λέγεται τι συναντά κανείς. πονάνε τα ματάκια μου ακόμα. Χρειάζεται μαστίγιο στις πολεοδομίες και στους αρχιτέκτονες/μηχανικούς αμόρφωτους σκατάδες και τους δασκάλους που τους μάθανε μαλακίες και τους δώσανε πτυχία. Μα ποιοί σπουδάζουν σήμερα;;;;!
5. Η πλακίτσα να κολλάς αυτοκόλλητα της αρπαχτής σου πάνω στις πινακίδες, και να βάζεις διαφημιστικές πινακίδες μπροστά από τις πινακίδες-σήμανση των δρόμων. Όργιο γίνεται από τέτοια λίγο έξω από τα “επιτηρούμενα” σημεία του κέντρου.
6. Οι απαράδεκτοι που κλείνουν τα πεζοδρόμια με τις μηχανές τους.