Στο αεροπλάνο…
(China Girl, David Bowie)
Μέσα στο καταγεμάτο αεροπλάνο της Lufthansa, οι Ελληναράδες της παλιάς αστακομακαρονάδας, ανέβηκαν με χειραποσκευές ολόκληρες βαλίτσες, για να μην περιμένουν μετά σαν τα ζώα τους υπόλοιπους επιβάτες, και έφραξαν ΟΛΑ τα ντουλαπάκια αφενός με τις βαλιτσάρες τους, αφετέρου με τις μεγαλύτερες σακούλες από duty free που έχω να δω από τη δεκαετία του ’90. Με σύνδρομο Κατοχής, ψώνισαν ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στο Μόναχο τα σιχάματα, και επιπλέον ακούστηκαν και ατάκες τύπου, “τι λες ρε συ, τις σαbάνιες μου θα τις δώσω να μου τις προσέξει άλλος; μου δίνεις εσύ τα εξαρτήματα της δουλειάς σου; όχι μου τα δίνεις;” προς τον συνοδό. Ντροπήηηη!!! Χώρια που έχω την υποψία και λίγο έλειψε να αρχίσω να ρωτάω, βλέποντας τόσους γονέους παραταγμένους, ότι αυτό το άθλιο που βλέπαμε στα Λονδρέζικα αεροδρόμια, με τους οικογενειάρχες που ερχόντουσαν να πληρώσουν, να πλύνουν και να καθαρίσουν το άχρηστο που είχαν στείλει για σπουδές, γίνεται τώρα με τη Γερμανία. Διαμαρτύρομαι διότι μου χαλάει τη διάθεση και την αισθητική -αλλά θα επανέλθω επ’ αυτού. Να πω μόνο εδώ, ότι στην Ιγκιλτέρα τουλάχιστον, οι Έλληνες φοιτητές (όχι όλοι, εγώ εξαιρούμαι), ήταν κάτι φυγόπονα σαχλά υποκείμενα που ερχόταν όλο το σόι κι οι γκόμενοι και τους έκαναν τις εργασίες όσο γλένταγαν, ή το γραφείο του μπαμπά και οι γραμματείς και Φαρισαίοι του, αναλάμβαναν το έργο αυτό. Και μετά καμάρωναν ξεκούραστοι. Σιχτίρ για ράτσα.