Έρχονται τα Χριστούγεννα
(White Christmas, Bing Crosby)
…Είναι καθ’ οδόν και είναι μια καταπληκτική γιορτή, αλλά δεν θα πιάσω εδώ τα ερμηνευτικά και πήξουμε όλοι -γιορτινές μέρες που είναι. Έχω όμως βαρεθεί την “αποκαθήλωση” των Χριστουγέννων, καθώς και τη σκληρή απομυθοποίηση του Άη-Βασίλη. Έχουν γίνει αποδέκτες της μιζέριας και της σκοτεινιάς, ενώ καταφανώς τα Χριστούγεννα είναι εορτή του φωτός και της χαράς. Οι μετανοημένοι σαλετζήδες (σαλετζής, αυτός που μένει σε σαλέ στην Αράχωβα παίρνοντας εορτοδάνειο – απαξιωτικός όρος) όμως, είναι φυσικό να ψάχνουν αποδιοπομπαίο τράγο για τις τραπεζο-δοσοληψικές αμαρτίες τους, και οι δημοσιογράφοι να προσπαθούν να “βγάλουν θέμα” μη φάνε πόδι απ’ το αφεντικό, οπότε όλοι ξεσπάνε στα τελευταία πράγματα που μείνανε όρθια και συμβολίζουν τη χαρά.
Είπα δημοσιογράφοι, θέμα, αφεντικό, και θυμήθηκα τη δική μου 17ετή εμπειρία και τα ενίοτε παπαροθέματα που έπρεπε να βγουν εν είδει φασόν, αλλά ας είναι, το κείμενο έχει εορταστικό χαρακτήρα και δεν θα το χαλάσω. Εκείνο επίσης που απεχθάνομαι, είναι η υπερανάλυση, αν καλώς στολίζουμε δέντρο ή γίναμε πνεύματα των Γερμανικών δρυμών, αν ο Χριστούλης ήταν όντως σε φάτνη, αν ήταν παιδί Ρωμαίου εκατόνταρχου και άλλα τέτοια, λες και την έρευνα την έκανε κάποια από τις Ολομέλειες του ΚΚΕ, καλώντας τα εορτοσυντρόφια να φτύσουν εαυτόν που φάγανε μελομακάρονο. Μπορώ να σκεφτώ όμως σιχαμερές Χριστουγεννιάτικες στιγμές που λίγο ήθελαν να με κάνουν να απωλέσω ό,τι πολυτιμότερον, την πίστη σ’ αυτή τη χαρούμενη γιορτή. Αρχίζω τη λίστα της ντροπής: Χριστούγεννα (ή/και Πρωτοχρονιά εννοείται) με παραστολισμένες Ρούλες, χλαπαταγή κι αντάρα Μπερλουσκονική, με καλεσμένους μπουζουξήδες, πρώτο τραπέζι χλίδα, και σπατάλη σκυλάτη. Χριστούγεννα (κλπ.) με άνευ όρων παράδοση στα τριτοκλασάτα ονόματα του ρεφραίν και της σαιζόν, εν μέσω φωνών, ουρλιαχτών, φιλιών, καπνών και άλλων σιχαμερών πραγμάτων.
Εντιτόριαλ και αφιερώματα Χριστουγεννιάτικα, με θέμα την κολλητή του εκδότη/διευθυντή/συντάκτη, με must του σωστού καταναλωτή (ή του γέρου με το τσουλί, ή του καταδανεισμένου με τη σκυλογκόμενα που άμα δε φάει οχτώ εορτοδάνεια και τρεις Visa στην καθισιά της, δεν του κάθεται) 15 μέρες τρελλής δαπάνης στα νεόπλουτα θέρετρα, προκειμένου να δεις από κοντά τα σούργελα που φωτογραφίζει ο εκδότης/διευθυντής κλπ. Οργισμένες γκομενίτσες/δημοσιογράφες που γράφουν σε αναγνωρίσιμα έντυπα μόδας και ποικίλης ύλης και είναι σαν ανάποδο γαμώ το, (εξ ου και για να επιβιώσουν στο περιβάλλον αλείβονται όξος και χολή και φοράνε πέντε καντάρια δήθεν άνεση), που γράφουν για τα στραβά των εορτών, καθότι εκτός από ανάποδα γαμώτο είναι και επαναστατημένες.