City journal
(Strange Days, The Doors)
Τα καφενεία είναι γεμάτα από απόμαχους του Γιωργάκη. Δεν υπάρχει μέλλον, μόνο παρελθόν αξίας μερικών δις. Οι θαμώνες πίνουν ψύχραιμα τον καφέ τους, τόσο ψύχραιμα, που καθώς τους προσπερνώ κάνω δήθεν ότι κάτι ψάχνω στην τσάντα μου για να κοντοσταθώ λίγο και να τους κοιτάξω καλύτερα. Ο Τράγκας στο ραδιόφωνο μέσα στο ταξί, λέει για αεριτζήδες, αετονύχηδες και λαμόγια. Δε διαφωνώ. Ούτε και περίμενα να με διακινεί η ρητορία του. Στα κινέζικα ψωνίζουν τώρα οι εξαθλιωμένοι. Τα εμπορεύματα κρέμονται μισοτιμής: καρώ πουκάμισο 4 ευρώ από 8.
Στο κατάστημα του “1 ευρώ” υπάρχει ουρά. Πουλάει κούπες, καλλυντικά, φω μπιζού, παιχνιδάκια, σαγιονάρες, κλάμερ, σημειωματάρια, κουζινικά. Μα πραγματικά 1 ευρώ; Σε τι εργοστάσιο φτιάχτηκαν; Στα φθηνά πολυκαταστήματα υπάρχει κόσμος αλλά δεν ψωνίζει, στο ταμείο μπορείς να εξαντλήσεις όλη σου την εκκεντρικότητα. Ουδείς θα στενοχωρηθεί για τις καθυστερήσεις. Είδα στην Ομόνοια κοντά τον Βλαντιμίρ, τον Εστραγκόν και τον Λάκι. Εκπληκτικό! Απερίγραπτο! Από τις καλύτερες performances ever. Ήδη απεχθάνομαι τις προσχεδιασμένες αγωνίες της σκηνής. Νομίζω ότι μου χαρίστηκε μια εξαιρετική στιγμή. Τα καταστήματα της Αιόλου, έχουν φούστες “εβαζέ”. Σε κρεμάστρες στην είσοδο. Ό,τι πάρεις 12 ευρώ. Σκέπτομαι πως όταν αρχίζει να μη σε συγκινεί τίποτα, καλύτερα να μη γράφεις κριτική. Ξανά ο Εστραγκόν, ο Βλαντίμιρ κι ο Λάκι. Τι έξοχη σωματικότητα! Η Μαγκί Μαρέν ό,τι αηδία και να ‘κανε, το May B θα την έσωζε. Πολύ καλή ματιά στον Μπέκετ. Αν κάποιος σε ρωτήσει ξαφνικά, τι σκέφτεσαι; Και πεις, ότι δε θέλω να ξεχάσω την αυθόρμητη σκηνή απ’ τον Γκοντό στην Ομόνοια και το May B της Μαγκί Μαρέν, αντί για κάτι πιο χειροπιαστό, όπως η απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ ή τις τιμές των αγαθών, αυτό σε κάνει “εκκεντρικό”; Δεν είχα την παραμικρή διάθεση να γίνω μέλος κάποιας “χαμένης γενιάς”. Σαν τις γενιές των δύο παγκοσμίων πολέμων ή άλλων ζοφερών στιγμών της ανθρωπότητας. Όταν συμβεί αυτό πρέπει να μεταναστεύσεις, και να χορέψεις αυτοκατστροφικά μέχρι το τέλος; Σαν τους Αμερικανούς στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου; Ωραίο το Midnight in Ρaris. Κρίμα που ο Ουίλσον πρέπει να μιλάει σαν καρικατούρα του Γούντι Άλλεν. Ο τελευταίος κάνει συλλογή τεράστιων αστέρων στα μη-γκλάμουρ έργα του. Από τότε που έπαψε να παίζει, όλοι μιλάνε σαν αυτόν και την Νταϊάν Κήτον. Είναι πάντα το ίδιο ζευγάρι σε καταστάσεις ανατροπής του μεσο-μεγαλο-αστικού περιβάλλοντος. Αυτό το όρθιο κορμί, αυτή η ασχήμια, η ταπεινότητα ενός απεχθούς παρουσιαστικού με τη βεβαιότητα της ικανότητας επιβίωσης…μου φαίνεται γνωστό…αλλά το μέγεθος είναι λάθος, μάλλον θα είναι νεαρός απόγονος των σιχαμερών κατσαρίδων, και τρέχει με ταχύτητα στο πάτωμα του εστιατορίου.
Το πάτωμα είναι τόσο γυαλιστερό…αψεγάδιαστο. πώς διάολο λοιπόν…; Κρύφτηκε κάτω απ’ τον καναπέ. Είμαι κουρασμένη για να φύγω. Καταφεύγω στην τακτική της στρουθοκαμήλου. Αν καθόμουν αλλού, δεν θα την είχα δει. Καλού-κακού, ρίχνω μια ματιά στη δική μου καρέκλα. OK, No Monsters tonight. Ξαφνικά πάντως, δεν πεινάω. Έναν ελληνικό παρακαλώ. Είναι ανεβαστικός. Η σερβιτόρα αναρωτιέται απ’ το ύψος του μεγαλείου που μου δίνει η σακκούλα που κρατάω, γιατί παραγγέλνω τον φθηνότερο καφέ, χωρίς καν ένα συνοδευτικό. Μου φαίνεται ξαφνικά, για κλάσματα δευτερολέπτου ότι τα ακούω όλα και τα βλέπω τόσο καθαρά που είναι ενοχλητικό, κάπως σαν τον Τζέρυ Λιούις μετά το μεθύσι του, που ο παραμικρός θόρυβος του φαίνεται σαν τις καμπάνες της Νοτρ Νταμ. Αφήνω πουρμπουάρ και ο σεβασμός αποκαθίσταται. Ώρα γαι τον επόμενο γύρο. Καλό μου ημερολόγιο θα τα ξαναπούμε.
24 Οκτωβρίου 2011