City Journal
(Hotel California, The Eagles)
Κατηφόρισα προς το στέκι μου μετά από μια μαραθώνια συζήτηση, να πιω έναν καφέ να στανιάρω. Και να παρατηρήσω τους δίπλα, εμπρός, και έξω απ’ το παράθυρο διαβαίνοντες. Και να διαβάσω την εφημερίδα μου. Σύντομα κάθισαν δίπλα μου, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων δύο ζεύγη φιλενάδων. Μεσόκοπο ως προκεχωρημένο το ένα, νεαρότατο το άλλο. Η συζήτηση όμως ήταν η ίδια, λες και είχε βγει από εικονογράφηση δείπνου Εβραϊκών οικογεννειών σε ταινία του Γούντυ Άλλεν: “η πίεση του Γιώργου, που έκανε εξετάσεις και χρειάστηκε μετά αξονική, αλλά του ‘πε η ξαδέρφη του ότι ο αιματοκρίτης και μπλα…μπλα…μπλα”, και “μα δεν ξέρεις αν έχεις υποθυροειδισμό, είσαι νέα, κάνε εξετάσεις κι αν οι τιμές είναι…και οι ορμόνες…άνω-κάτω…μην στενοχωριέσαι βρε συ…” και ξανά το πρώτο ζευγάρι “και είπε ο γιατρός…του ‘γραψε τα φάρμακα…και πάνω που καλυτέρεψε, έπαθε η θειά του Αλτσχάϊμερ…άσ’ τα σου λέω…και ο άντρας της Λούλας, ναι στο Χ νοσοκομείο, ναι όλες τις εξετάσεις βρε παιδί μου…”, “πάρε το γιατρό και ρώτα τον…”, “πήρε το γιατρό και τον ρώτησε, αλλά ήταν αργά…”
Φαίνεται ότι είχα μείνει άναυδη και κοίταζα, διότι εισέπραξα κάτι ματιές ενοχλημένες, και οι φιλενάδες συνέχισαν το μακάβριο έργο τους. Οι συζητήσεις πήραν ακόμη πιο δραματική τροπή σαν να είχαν πάρει φόρα και να ευχαριστιόντουσαν την ίδια τους τη νοσηρότητα.
Εννοείται ότι πρέπει κανείς να αναγνωρίζει τις αντοχές του: αποχώρησα νικημένη κατά κράτος, παρά το γεγονός ότι είμαι σκληροπυρηνική καφενόβια. Πόσο καλύτερες στιγμές έχει γνωρίσει ο καφενές αυτός με επισκέπτες όπως πρώην υπουργοί πολιτισμού εν μέσω σκανδάλων και εμπορίου, καθώς και εκείνοι που “δεν θα τους ήξερε ούτε ο κηποιυρός τους χωρίς τον Αείμνηστο…” Με τον κόσμο να μουρμουρίζει θορυβημένος και να απομακρύνεται γρήγορα απ’ το γκισέ στη θέα των διάσημων επισκεπτών. Και μετά απ’ αυτά να έχεις την αδρεναλίνη της σαπουνόπερας και το αυτοσχέδιο δράμα. Οποία κατάντια.