City journal (Cafe Costa)
(Obladi oblada, The Beatles)
Αφού ελάφρωσε τις τσέπες μου κατά 3 ευρώ και κάτι για ένα καζάνι καφέ -που αν το ‘δινα σε πεθαμένο θα στριφογύρναγε τρεις μέρες- το Καφέ Κόστα μου πρόσφερε θέαμα. Χαλάλι το τρίευρο. Θα αρχίσω με στίχο: Ήταν ψηλός, μελαχρινός, ήταν ηλιοκαμέεεενος… Και επί συγκεκριμένου: Ήταν ψηλός, 1.86, με μαλλί ξανθυμένο από τον ήλιο (μα τέτοια εποχή;! ούτε ο Λάκης Γαβαλάκης τέτοια χάρη), που σημαίνει άρχουσα τάξη με παρατεταμένες διακοπές (αχ! σας τρέλανα στη σημειολογία ως Σέρλοκ Χολμς), φόραγε κοστούμι, ήτο ευπαρουσίαστος και γόνος καλής οικογενείας, διαβασμένος και αρθρογραφών, κι όμως…αν κατέβαινε το μάτι προς τα κάτω, θα ‘βλεπε κανείς τον Braveheart άδικα των αδίκων μέσα στο Κολωνάκι…Διότι ο γ.κ.ο. (γόνος καλής οικογενείας), ήταν ζωσμένος πάνω απ’ το παντελόνι και μέσα απ’ το σακκάκι, με ύφασμα καρό, τύπου κουβερλί (sic), και καμάρωνε. Αχ το σύνδρομο του Κάρολου της Αγγλίας, αχ το σύνδρομο της ξεβράκωτης νεράιδας, αχ το σύνδρομο του Μελ Γύψον Καισανίδωστον…