Το ωραίον δημόσιον
(Desafinado, Stan Getz)
Ξανθιά (σαντρέ) με μισοξεβαμένες ρίζες και πατικωμένο το πίσω μέρος του μαλλιού σνα να ‘χε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι, ενώ η ώρα ήταν 12 και μισή. Με το ταμπελάκι “κλειστόν” μπροστά της και ένα σαδιστικό χαμόγελο στα χείλη καθώς η ουρά πύκνωνε στα δύο ταμεία που προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν τους ταλαίπωρους που συνωστίζονταν να πλήρώσουν τους λογαριασμούς τους. Εκείνη, ο ιδεότυπος του μεταλλαγμένου ανθρώπινου είδους σε δημόσιο υπάλληλο μας κοίταζε περίεργα, ίσως και με ικανοποίηση που το άγιο Δημόσιο της εξασφάλιζε δικαιολογίες για την αργομισθία της που βασίζονταν στο γραφειοκρατικό: “θα σας εξυπηρετούσα, αλλά απασχολούμαι σε διαφορετικό τομέα”. (Ο τομέας της ήταν η βαρεμάρα μέχρι να συμπληρωθεί το ωράριο ή να της τηλεφωνήσει επιτέλους η συνυφάδα της η Κούλα.) Μας έριξε μια τελευταία ματιά αναλογιζόμενη με ρίγη ασφάλειας μέσα της εκείνο το μπάρμπα της με το μέσον, (κι ας άπλωνε κάπως παρεξηγήσιμα τα κουλά του ο μπάρμπας στο Σουλάκι), που τη διόρισε μόλις τελείωσε κουτσά-στραβά το γυμνάσιο, και σχεδόν μας λυπήθηκε. Για την κακή μας μοίρα να στεκόμαστε σε ουρές χωρίς κάποιου είδους προστασία ιεραρχική, υπηρεσιακή, θεσμική…
11 Μαρτίου, 2010