ΕΡΤ Α.Ε.
(Losing my religion, R.E.M.)
Θα το πω. Και ενδεχομένως θα δυσαρεστηθεί κόσμος, αλλά βρ’ αδρεφέ, πρώτη φορά θα ‘ναι ή τελευταία…
1. Η ΕΡΤ εδώ και χρόνια, ήταν η νέα Ολυμπιακή (ναι! η εταιρεία απ’ όπου όλοι έπαιρναν από κουτάκια κόκα-κόλας μέχρι δωρεάν εισιτήρια πρώτης θέσης για συγγενείς, γκόμενους και τα σχετικά.)
2. Το γνωρίζουμε όλοι (όλοι, παιδιά, όλοι!)
3. Όποιος κάνει την άδολη παιδούλα, δεν έχει αντιληφθεί ότι η ενημέρωση αφορά εταιρείες, χρέη, και liabilities.
4. Το γνώριμο στυλ “ΕΡΤ-σκασίλα μου κι αν δε με βλέπει κανείς, εγώ έχω εκπομπή και θα εισπράττω”, το οποίο πολλές κυβερνήσεις εξέθρεψαν, δεν τράβαγε άλλο.
5. Το στυλ “είμαι κρατικό κανάλι και λέφτερο (…) και θα τραβήξω καμιά διακοσαριά συνέχειες το ντοκυμανταίρ “Ο μπιντές του σήμερα-η αμοιβάδα του χτες” επίσης τελείωσε.
6. Το στυλ “βαράω πλάνο βαρετό σε ξεμεινεμένους που κλαίνε το μακαρίτη στο στούντιο” επίσης τέλειωσε.
7. Το στυλ παραμένω το γραφικό ταγάρι και με κάνει μπάχαλο ο Περάκης, αλλά βάνω και τη Γιουροβίζιον για ξεκάρφωμα τεμπέλικης ανταγωνιστικότητας, πάπαλα.
8. Ξέρω ότι είμαι το προπύργιο της γραφειοκρατία,ς των διορισμών, της τεμπελιάς και της αποχαύνωσης, αλλά αγοράζω έναν Πύργο Ντάουντον απ’ τα Μπιμπισίδια, ΔΕΝ με βγάζει απ’ τη γραφειοκρατία, την αποχαύνωση κλπ., κλπ.
9. Το παίζω μονιμάς και δεν απαντάω σε αιτήσεις εργασίας, αλλά ανακυκλώνω τα κολλητάρια μου και τα νούμερα που αυτοϊκανοποιούνται στα ραδιοφωνικά μικξρόφωνα ως τάχα μου χαμένες ψυχές σε φόντο απροσδιόριστο, ευτυχώς πάπαλα κι αυτό.
10. Το παίζω η ψυχή της πολυφωνίας και ταράζω τον ακροατή στη νύστα