Καλοκαιρινοί έρωτες
(Mr Bombastic, Shaggy)
Καλοκαιρινοί έρωτες1: φαντασίωση ειδυλλιακών στιγμών που επωάζεται στο μυαλό του αρσενικού του ανθρώπου, και περιλαμβάνει σεξ χωρίς δεσμεύσεις (π.χ. «να μου κάτσει καμμία ρε μαλάκα, και μετά μην τον είδατε, πάω φαντάρος/αλπινιστής/φοιτητής στα ΤΕΙ στο Μακρυχώρι»).
Καλοκαιρινοί έρωτες2: ίδια φαντασίωση επωάζει και το θηλυκό του ανθρώπου, μόνο που περιλαμβάνει σεξ με ύπουλα κρυφές προοπτικές δέσμευσης, και άμεσο στόχο την εκδίκηση του υπάρχοντος γκόμενου+δημιουργία της λεγόμενης «καβάντζας» (π.χ. «θα σε μάθω εγώ παλιο-μπιπ, θα πάω με τον πρώτο που θα βρω, και άμα το πράμα έχει ενδιαφέρον τον κρατάω και γι’ αργότερα μην τυχόν μείνω ξέμπαρκη έτσι και το μάθουν οι σχέσεις μου»). Επί παλαιοτέρου, ήταν αδιανόητο πράγμα οι χωριστές διακοπές με σκοπό τις τρελλίτσες – διότι αυτός είναι ο σκοπός, αλλιώς σιγά που με την έναρξη των διακοπών, θυμήθηκε εις εκ του ζεύγους ότι «θέλω να μείνω μόνος/η να σκεφτώ λιγάκι και να σου πω μανίτσα, don’t call us, we’ ll call you»… Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, ακόμη και τα ερωτευμένα ζευγαράκια θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους κάτω απ’ το ζεστό ήλιο χωρίς το έτερον ήμισυ να χλιμιντρίζει «Νώντα βάλε μου αντηλιακό», «Πού μ’ έφερες; Δε μ’ αρέσει/βαριέμαι/δώσε μου το τηλεκοντρόλ, τα τσιγάρα, το κινητό», «άμε πιο κει ρε Νώντα, με ζεσταίνεις/ δε θέλω/έχω πονοκέφαλο». Για τους μόνους βέβαια, οι έρωτες είναι ελπίδα, σκοπός και must των διακοπών.
Γι’ αυτούς το καλοκαίρι είναι η πιο μίζερη εποχή, διότι μέχρι και η τηλεόραση, είναι τίγκα στις εικόνες με ζευγαράκια που λιάζονται, αλληλοπασαλείβονται και μασουλάνε παγωτά με νόημα (ασύστολα ψεύδη με σκοπό την άνοδο των πωλήσεων των προϊόντων, διότι στην πραγματικότητα η καραμουλάρα η γκόμενα τρώει δέκα-δέκα τα παγωτά, δε σηκώνεται απ’ την καρέκλα, κι όταν σηκώνεται, είναι για να πιάσει με αργούς ρυθμούς τον Κοέλιο και τα τσιγάρα). Πέραν όμως των διαφημιστικών εταιρειών που δουλεύουν ψιλό γαζί τους μπακούρηδες του πλανήτη, είναι και οι κατά τόπους πολιτισμικοί μύθοι που παίζουν μεγάλο ρόλο στη λαϊκή κουλτούρα των καλοκαιρινών ερώτων: κάτι το «Άνναμπελ μύγδαλα» και το κεραυνοβόλημα του χιπαριού με τον τσοπάνη (όπερ καταδεικνύει την εκ φύσεως ελευθεριότητα και επιτρεπτικότητα του θέρους), κάτι το «πάμε για μια τελευταία κατάδυση στα 3.000 πόδια να κυνηγήσουμε άγρια σαλάχια άρρωστη κι ετοιμοθάνατη αγαπημένη μου;» του Λάκη Κομνηνού (όπερ καταδεικνύει το παροδικόν του θέρους και τη μελαγχολία, άμα δε και τον τονισμό του ρητού «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο οργανισμός μας»), έχουν επενδύσει με ιδιαίτερη λάμψη το όλο θέμα και το ‘χουν κάνει must have, αλλιώς δεν έχεις πρόσωπο. Εντέλει, όλα γίνονται διότι κανένας δε θέλει να νιώσει μοναξιά Χριστούγεννα, Πάσχα και στις καλοκαιρινές διακοπές. Γι’ αυτούς τους δυό μήνες σύνολο, η ανθρωπότητα είναι πρόθυμη να αποκτήσει τα αλλεργιογόνα που λέγονται: πεθερές, μπατζανάκηδες, και θείες εξ αγχιστείας. Θυμηθείτε όμως, ότι επειδή υπάρχει Θεός και τιμωρεί, όσοι πουλάνε την ψυχή τους για 15 μέρες σεξοδιακοπών, θα βγαίνει εφ’ όρου ζωής με την ετοιμόρροπη πεθερά Κυριακή μεσημέρι στην παραλιακή, και θα τρώει προτηγανισμένο γαύρο, κακοψημένη μπριζόλα και κακότροπες πατάτες με καριέρα πίσω τους σαν καμπαρετζού. Διότι αυτή που κρατάει τον παγωτοπύραυλο απέναντί σας, έχει μάνα και σόϊ μεσογειακό. Πράγμα που σημαίνει ότι το σεξ ισοδυναμεί –με τον εκατοστό έστω- με υποχρεωτική αποκατάσταση…