ΚΛΑΨΟΥΡΙΣΜΑ
(Γκελμεντέν, Ηλίας Ελιάσογλου)
Σήμερα το μπλογκ θα ονομάζεται “Κυράτσα.com”, διότι θα προβώ σε προσωπικές εξομολογήσεις. Δώστε βάση στην πενιά, διότι θα ξεχειλίσει ο πόνος, και αν έχετε τίποτα ανήλικα στα πέριξ, να τα αποσύρετε, καθότι θα πέσουν explicit lyrics. Εγώ λοιπόν, αυτές τις μέρες υποφέρνω από οσφυαλγία. Το δράμα μου αρχίνισε το Σάββατο μετά από την επίσκεψη ενός γρουσουλεμέ συγγενούς, οπόταν ξαφνικά έμεινα ξερή . Νομίζω ότι το γεγονότο ότι δεν διαολόστειλα τον συγγενή όπως θα όφειλα, δημιούργησε το πρόβλημα. Η λεκτική συγκράτηση έγινε μεταφορικά σύσπαση μυϊκή, με το ωραίο αποτέλεσμα να δείχνει ο ασθενής σαν στραβοσουγιάς κολοκοτρωνέϊκος.
Μετά ακολούθησαν τηλέφωνα σε γιατρούς, επίσκεψη στον Ευαγγελισμό, που κρίμα δεν εφημέρευε και έχασα όλους τους γνωστούς υποχόνδριους με τους οποίους κατακλύζουμε τα επείγοντα στις εφημερίες. Μόνο μια αληθινή ασθενής ήταν εκεί, και έλεγε συνέχεια κάνοντας τη σπουδαία: “έχω έρθει απ’ τον όγδοο, πού είναι ο γιατρός;” Και μετά, ενώ υπήρχαν δέκα κρεβάτια άδεια, και ένα πιασμένο από έναν που μίλαγε ώρες στο κινητό, ήρθε σε μένα και μου λέει, (σαν να ήμασταν στο καφενείο που ρωτάς “φεύγετε; να καθήσουμε;”): “Εδώ καθόσαστε εσείς; Θα μείνετε κι άλλο; Να κάτσω σ’ αυτό το κρεβάτι; Έλα Ρούλα, η κοπέλα φεύγει.”
Και της λέω: “Περιμένω το γιατρό, ποιός σας είπε ότι φεύγω;”
“Α δε φεύγετε; Όχι αλλά επειδή στεκόσασταν δίπλα, είπα…, επειδή προτιμάω να κάτσω κοντά στο παράθυρο.” “Όχι δε φεύγω, περιμένω κι εγώ το γιατρό!”
Αλλά ήρθε η νοσοκόμα και μου είπε ότι “γιατρός για σας δεν υπάρχει, και σας είπα να πάτε στο Λαϊκό, εμείς δεν εφημερεύουμε”, και τότε αυτή απ’ τον όγδοο μου έριξε ένα βλέμμα θριάμβου και άει σιχτίρ, και πέρασε πίσω μου να καθήσει στο κρεβάτι. Έφυγα πριν πιαστούμε μαλλί με μαλλί. Πήρα όμως μαζί μου ένα κουτί γεμάτο γάζες που μου δώσανε ως αναμνηστικό, διότι ζήτησα χαρτί να σκουπίσω τα δακρυσμένα μου ματάκια, δεν είχαν, και ψάχνοντας τα ντουλάπια βρήκανε αυτό, οπότε και πήρα ένα κουτί γάζες γίγας δώρο. Ανθοδέσμη δεν πήρα, ούτε υποκλίθηκα στο ελάχιστο κοινό μου. Επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος το πήρα το κουτί, και σκέφθηκα, ότι έτσι σπαταλιούνται οι θησαυροί του ΕΣΥ, όπως στην Ολυμπιακή που ο κάθε εργαζόμενος λένε οι κακιές γλώσσες, ότι έπαιρνε εισιτήρια δωρεάν για φίλους και γνωστούς, κόκα-κόλες και άλλα παρεμφερή από τις αποθήκες. Αφού έκανα αυτό το μικρό ρεπορτάζ χωρίς να το θέλω και όλως αυθορμήτως, γύρισα κούτσα-κούτσα (σαν τον κάβουρα στο ομώνυμο άσμα) στο τσαρδί μου, οπόταν και κάλεσα γιατρό στο σπίτι. Αφού τον πλήρωνα, σκέφτηκα πονηρά και τσιφούτικα ότι είναι και καθήκον του ιατρού να παρηγορεί τον αστενή (όρκος του Ιπποκράτη κλπ.), και κλάφτηκα για τον πόνο μου όσο έπαιρνε. Νομίζω ότι στο τέλος ήθελε να με διαολοστείλει, αλλά δεν το έκανε, το απαγορεύει ο όρκος αυτουνού του Ιπποκράτη. Μόνο χασμουριότανε και ένευε καταφατικά. Από την άλλη, νομίζω ότι πλήρωσα πολλά. Μήπως υπάρχει κάποια σύνδεση;
5 Νοεμβρίου, 2007