Στη Γαλιλαία ή ο Επικυρίαρχος
(Legalize it, Peter Tosh)
Αδελφοί μου, θα ξεκινήσω το κήρυγμα της ημέρας υπό την επιφώτιση των τριών ιεραρχών, υπενθυμίζοντας πως επί σειρά ετών, ακόμη και εις τας πλέον ασχέτους περιπτώσεις, πάντοτε ανεζήτουν έναν τρόπο, να ομιλήσω διά το πραγματικό ποιόν του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Ενθυμούμαι αδελφοί μου, ότι, ιδίως στα ξεχεστήρια κριτικά σημειώματα -και όλως ιδιαιτέρως όποτε επρόκειτο για ατάλαντα, παραφουσκωμένα υποκαλλιτεχνίδια με εκτόπισμα στον κύκλο των υπερήφανα αμόρφωτων κρατικών ταγών και των ομοίων τους- συνεδύαζα την κριτικήν αποτίμησιν της παραστάσεως μετά της θέσεως του καλλιτέχνου εις τον παγκόσμιον χάρτην της τέχνης, κατ’ αναλογίαν προς την θέσιν του Ελληνικού κράτους εις τον Ευρωπαϊκόν χάρτην και την συνείδησιν των ετέρων μας.
Εξεσήκωσα αδελφοί μου πλήθος μετρίων εναντίον μου δι’ αυτής της τακτικής, προφανώς διότι δεν ήθελον ουδόλως να τους αντιπαραβάλλω με την χώραν προελεύσεώς των. Έλεγον λοιπόν, ότι η πολυαγαπημένη μου χώρα στα χέρια των ηλιθίων και μόνον καθ’ ό μέρος συνεδέετο μετά των μετρίων καλλιτεχνίσκων, ομοίαζε εκπληκτικώς άμα δε είχε και την ίδια αίσθησιν διά τον ξένον επισκέπτη, μετά της μακρινής και σκονισμένης Γαλιλαίας διά τον ύπατον τον διορισθέντα υπό του Καίσαρος διά να καταπνίξει τας επαναστάσεις βεδουίνων και νομάδων, πνιγείς ο ίδιος και οι πολιτικές του φιλοδοξίες στο ηλιοκαμμένο τοπίο των θερμών καλοκαιρινών μηνών της εγγύς Ανατολής. Φανταζόμην τον Πόντιον Πιλάτον ή τον Σερ Άνθονυ Πάτερσον, ύπατον αρμοστήν των Ινδιών, (και όχι της Ινδίας διότι μόνον ο πληθυντικός εξασφαλίζει τον νοσταλγικόν χαρακτήρα της αναγνώσεως του παρόντος κειμένου και διασφαλίζει την ταυτοποίηση των συναισθημάτων ενός αρμοστή μιας αυτοκρατορίας και μιας άλλης εποχής), να αγκομαχούν και να ενθυμούνται τις βροχερές τους πατρίδες, με τις γυναίκες που δεν έβαφον τα μάτια με κιννάβαρι, και τις παρελάσεις χωρίς την σύμπραξιν των ελεφάντων ή των καμηλών. Φανταζόμην ότι ο σερ Άνθονυ Πάτερσον και ο Γάϊος Λούκιος Γκερμάνικους θα υπέμεναν αξιοπρεπώς τα τοπικά ειδύλλια, θα κολάκευαν προκειμένου να εξασφαλίσουν συμμαχίες, πεπεισμένοι κιόλας διά την αδυναμίαν αλλαγής των θεσμών υπό των δευτεροκλασάτων πληθυσμών. Θα κολάκευαν λοιπόν τους τοπικούς καλλιτέχνες και τας κοσμικάς μανδαμίτσας αίτινες τους ακολουθούσαν, και θα σιγογελούσαν εις την ανάμνησιν των πλέον βρωμερών συναλλαγών μετά των εκάστοτε αυθέντων ή καλλιτεχνών, ευχόμενοι να μην εμπλακούν σε τοπικάς έριδας ωσότου λήξει η περίοδος τιμωρίας (ή χάριτος, ανάλογα με τη δυνατότητα επιβολής και απομύζησης χρήματος από τους τοπικούς πληθυσμούς) και επιστρέψωσιν εις τα πάτρια εδάφη.
(2012)