Λοιπόν
(Νήσος των Αζορών, Μίκης Θεοδωράκης)
…μιλούσα με έναν φίλο μεγαλύτερο χθες, και κάναμε σύγκριση στα σκάνδαλα κάθε κόμματος, για να διαπιστώσουμε τις αλλαγές στη διαφθορά αλλά και την ανοχή της διαφθοράς, κομμάτων και κοινωνίας. Μου θύμισε λοιπόν το πρώτο σκάνδαλο του Πασόκ, που ήταν με το “καλαμπόκι”. Λόγω ηλικίας δεν το θυμόμουν, αλλά λόγω νοοτροπίας οικογενειακής που ήταν υπέρ της ενημέρωσης των μελών της, κάτι ήξερα. Μετά ήταν το άλλο μεγάααλο σκάνδαλο με τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ για σεμινάρια κλπ. Είναι αστεία αν τα συγκρίνει κανείς με το Βατοπέδι και τα ομόλογα. Δείχνουν όμως το επίπεδο βαθμιαίας απώλειας της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας συνολικά μιας χώρας μέχρι που φτάσαμε στα σημερινά, με τις μεγαλειότατες κομπίνες. Η εξαχρείωση ήρθε σιγά-σιγά και ανύποπτοι έπεσαν όλοι (σχεδόν) στη λούμπα. Φάε-πιες, γλέντα και μη σε νοιάζει, η ΕΟΚ πληρώνει, και πάντα θα είναι στην εξουσία ένας προστατευτικός, απατεωνίσκος-κομπιναδόρος, Ελληνάρας πονηροβαλκάνιος και τάχα μου αδέσμευτος από κανόνες “μπαμπάς” που θα κανονίζει να ξοδεύεις χωρίς να ξεπληρώνεις τίποτα απ’ το χρέος σου.
Η εξουσία έδρασε όπως ακριβώς η ελληνική οικογένεια. Η ελληνική μικρομεσαία οικογένεια. Με τον κανακάρη που δεν εννοεί να μεγαλώσει και πάει τα σώβρακα για πλύσιμο στη “μάνα” μέχρι τα 60, και την κόρη που της χτίζουν το “προικώο” μπας και αποκατασταθεί το πουτανοζωντόβολο. Για να φτάσουμε στα σημερινά τούβλα, τους ανάξιους που έβαλαν τη χώρα σε επιτήρηση, που κατέστρεψαν τα ολυμπιακά ακίνητα, που έκαναν το Βατοπέδι, τα ομόλογα, που καταδίκασαν σε απραξία, αδράνεια και ακινησία τη χώρα. Μέσα σε εντυπωσιακά ελάχιστο χρόνο από την ημέρα που εξελέγησαν κυβέρνηση εξαχρειώθηκαν, ωσάν η ανάληψη της εξουσίας, να ήταν μια ευκαιρία να συγκριθούν στο επίπεδο διαφθοράς, ανικανότητας και αποτυχίας με τις χειρότερες στιγμές της προηγούμενης κυβέρνησης, του προηγούμενου κόμματος. Πράγμα που για μένα, σημαίνει ότι η εξουσία -ίσως η νέα μορφή εξουσίας, την απροκάλυπτα διεφθαρμένη μορφή της οποίας είδαμε- αφορά σε άλλες τάξεις πλέον, και σε συμφέροντα-δομές εξουσίας, που προυπήρχαν και ήταν έτοιμα να αναλάβουν δράση. Δε μιλάω με θεωρίες συνωμοσίας, μιλάω για δομές υπερκρατικές, και όχι για πρόσωπα. Η δεξιά, ας πούμε, δεν αφορούσε στην ικανοποίηση παραδοσιακών συμφερόντων, αλλά αφενός στην εξαθλίωση της μεσαίας τάξης και στην ανάδειξη άλλων μηχανισμών και πόλων εξουσίας.