Με κάνεις δημόσιο υπάλληλο για μια μέρα;
(Misirlou, Dick Dale)
Σήμερα πήγα στην εφορία. Εκεί περίμεναν πολλοί και διάφοροι και μια υπάλληλος μας κοίταγε όπως οι δοσίκωλοι στην Κατοχή, ποιόν να διαλέξει, και επειδή η επιλογή ήταν δύσκολη έξυνε τη μύτη της. Μετά αφαιρέθηκε και έξυνε μόνο τη μύτη της χωρίς να μας συμπεριλαμβάνει στους ελεύθερους συνειρμούς της.
Όταν ήρθε η σειρά μου, εγώ προσπάθησα να μην την αφήσω να πιάσει τους φακέλλους μου, αλλά αυτή επέμενε, εγώ όμως τελικά κράτησα Θερμοπύλες (This is Sparta!) και με (διαολό)στειλε στον κάτω όροφο. Θα το είχα μάθει νωρίτερα πού έπρεπε να πάω, αλλά κάθε που πήγαινα να ρωτήσω, μου έλεγε μια άλλη υπάλληλος, «δε με βλέπετε κυρία μου ότι εργάζομαι; να αφήσω την κυρία να πιάσω εσάς;» Άμα αυτό το ‘λεγε άνδρας θα τον έστελνα για παρενόχληση ή αν είχε χιούμορ θα του απαντούσα καταλλήλως, αλλά δεν είπα τίποτα. Εξάλλου δεν επειγόμουν και είχα πάει και για παρατήρηση ανθρωπολογικής φύσεως. Στον 1ο, περίμενα σε άλλη ουρά με μεγάλο ενδιαφέρον, εξ ού και μου έφτιαξε το κέφι. Χαζογέλαγα λοιπόν με τις ατάκες που άκουγα, προς μεγάλη ενόχληση των υπολοίπων πελατών και εργαζομένων/ξυνομένων για την ευτυχία που έκανε τη φάτσα μου να λαμποκοπάει. Τελοσπάντων, περίμενα στο άδειο γραφειάκι-έπιπλο του κλητήρα, και όποιος έμπαινε, με ρώταγε πού να πάει. Μια σειρά απαντήσεων και ιδεών ήρθε στο μυαλό μου, από το να λέω ά μη γύρευε πού να πάει ο καθένας, μέχρι να απαντήσω «στο διάολο», αλλά δεν είχα χρόνο να φύγω μετά την απάντηση και ως εκ τούτου απαντούσα με πολύ ύφος, «δεν δουλεύω εδώ». Μου ζητάγανε συγγνώμη και φεύγανε. Δίπλα μου ήτανε κάτι ντάνες κιβώτια που λέγανε στις ταινίες “εύθραυστο”. Είμαι φιλοπερίεργος, και αναρωτιόμουν τι το εύθραυστο υπάρχει σε μια εφορία πλην των νεύρων μας, και άρχισα να εξετάζω -καταρχήν- αν η ταινία ήταν καλά κολλημένη. Δεν ήταν. Εκείνη τη στιγμή φώναξαν το το νούμερό μου. Πήγα.
Δεν τα είχα συμπληρωμένα σωστά. Είπα να μου τα συμπληρώσουν. Είμαι εκπαιδευμένη σ’ αυτό από τότε που η αδερφή μου/μαμά μου/λοιπή οικογένεια μου έκανε τις ασκήσεις στη φυσική/χημεία/μαθηματικά. Αλλιώς έκλαιγα. Μου τα έδωσε πίσω και μου είπε γιατί τα κάνατε λάθος; Εγώ πάλι, έχω ένα προαπαιτούμενο μέσα μου. Δε θέλω να συμπληρώνω αιτήσεις. Το θεωρώ έργο του υπαλλήλου. Λέω λοιπόν, «αχ ξέρετε σ’ αυτά δεν είμαι καθόλου καλή…» και ανοιγόκλεισα λίγο ματάκια, αλλά ήταν γυναίκα και στα παπάρια της. Είστε δικηγόρος απ’ ότι βλέπω, όλοι οι δικηγόροι τα συμπληρώνουν μόνοι τους. (Ναι αλλά έπεσε σε μεγαλομπεμπέκα δικηγόρο.) Αχ, συνεχίζω ξέρετε, μακάρι η νομική να μας έκανε να συμπληρώνουμε σωστά τα έντυπα…Αλλά μόνο νόμους και δικονομίες μας μαθαίνουν… Της ήρθε να μου αστράψει μπούφλα, αλλά ήταν στις καλές της οπότε μου γαύγισε: απαγορεύεται να σας το συμπληρώσω εγώ, έτσι κι έτσι να κάνετε. Μάλιστα λέω και φεύγω. Επανέρχομαι κάμποσες φορές, το μπλάνκο είχε κάνει βουνό στα επίμαχα σημεία, η αίτηση ήταν χειρότερη από πορνοστάρ με τόσα αστεράκια και μουτζούρες. Την 8η φορά που επέμενα να κάνω λάθος, μου λέει, «είναι δυνατόν»; -Ποιό; λέω εγώ. -Αυτό, μου λέει (1-0). -Μας σας τα έλεγα, είπα εγώ. -Τελοσπάντων μου λέει, να σας το συμπληρώσω δεν μπορώ, θα βάλω με μολύβι τα σημεία, και θα τα πατήσετε με στυλό. -Πού να καθήσω; λέω. -Στα παλούκια, είπε με τα μάτια, βρείτε μια καρέκλα, είπε με φωνή. Βρήκα καρέκλα σε κεντρικό σημείο, και για κάποιο ανεξήγητο λόγο, κόσμος ερχόταν, κι όπως συμπλήρωνα το ρημάδι που βούλιαζε το στυλό μέσα στο μπλάνκο και γλύστραγε, με ρώταγαν για το μητρώο, για το αρχείο, για τη διεκπεραίωση, για τον επιθεωρητή, για την αλλαγή του ΦΠΑ, για αυτοκίνητα, για κληρονομιές. Σκυμένη στα χαρτιά, τους άφηνα να λένε ταπεινά την ιστορία τους, τους κοιτούσα ΣΑΝ να επρόκειτο να απαντήσω, και έλεγα «α…με συγχωρείτε δεν δουλεύω εδώ». Πέρασα πολύ ωραία. Και κατάλαβα πώς είναι δουλεύεις στο Δημόσιο.