Όραμα
(Quando, quando, Los Tigrillos)
Το βλέπω. Όχι, να λέμε την αλήθεια. Το βλέπω. 40 χρόνια φούρναρης, ο κάθε εργαζόμενος, με τα γυαλιά του Δήμου Σταρένιου, τα χάπια και το αλτσχάϊμερ, να ξεκινάει το πρωί για κάπου που δε θα θυμάται πού ακριβώς πέφτει, για να κάνει κάτι που δε θα τον ενδιαφέρει πια, 360 και σήμερα, για να πάει ν’ αναπαυθεί -για ιαματικά δε συζητάμε, η Αιδηψός θα είναι για τους πολύ πλούσιους και μακρινή ανάμνηση απ’ τον καιρό που δένανε τις συντάξεις με τα λουκάνικα.
Είναι ανήκουστο να δουλεύουμε 40 χρόνια, να δουλεύουμε μέχρι να συμπληρωθούν τα 40 χρόνια, κι όποιος δεν άρχισε το κουπί στη γαλέρα απ’ τα 20, να πάει να δουλέψει μέχρι τα 90 ο κερατάς που θέλει 300 ευρώ -αγοραστικής αξίας του 2035, δηλαδή σκατά μετά συγχωρήσεως- και δεν κοιτάει που πάει να τη γλυτώσει, ενώ με αυτή την τακτική Λοβέρδου και ΔΝΤ, οι Φαραώ χτίσανε πυραμίδες ολόκληρες. Και να μου το θυμόσαστε, ο Αμένοφις ο Γ’ δεν μπορεί, θα συμφωνούσε με την προοπτική των 40 χρόνων, μη σας πω ότι θα το ‘βρισκε και λίγο γενναιόδωρο, αν όχι σπάταλο εκ μέρους του κράτους.
Και στο Μεσαίωνα, όμως, τότε που έμπαινε ο άρχοντας και σου ‘παιρνε τη γυναίκα να κοιμηθεί μαζί της το πρώτο βράδυ του γάμου, και σε κρεμάγανε απ’ τη γλώσσα έτσι και κυνηγούσες κανά λαγό να ταίσεις τα κουτσούβελα, ή έτσι να τον κάνεις ψητό να φας με τα φιλαράκια σου και να πιείς πριν σου μαυρίσει την ψυχή ο αγράμματος και λιγδιάρης επίσκοπος με τη φοβέρα για το πυρ το εξώτερο. Επιτυχία μεγάλη είχανε τα μέτρα αυτά και επί Γιάννη Αγιάννη, αν έχετε ακουστά, που έκλεψε το καρβέλι το ψωμί ο αμαρτωλός, και κόστισε στο γαλλικό κράτος με την κινητοποίηση του Χρυσοχοϊδη της εποχής, του Ιαβέρη, χιλιάδες φράγκα -που θα λέγανε τα τζιμάνια των οικονομικών σήμερα. Ωραίες εποχές, δούλευαν και τα πιτσιρίκια, το ωράριο ήταν ένα σεμνό 18ωρο, ασφάλιση δεν υπήρχε, όποιος ψόφαγε στα τσακίδια και χεστήκαμε, αρκεί να ‘χαμε τις τσούλες μας για να αποφεύγουμε το συζυγικό καθήκον, μόνο που ο Ίψεν έβγαλε αργότερα τα άπλυτα στη φόρα, το αυτό και ο Φλωμπέρ και άλλοι πολλοί: σύφιλη κρυμένη, διαφθορά και αμαρτία κανονική όχι μαϊμού, και ανυπόφορες σχέσεις που να προτιμάει η σύζυγος την αυτοκτονία παρά να ξανακοιμηθεί με το σίχαμα που παντρεύτηκε για λόγους τάξης και ηθικής. Διαβάζω με τρόμο τα σενάρια που περνάνε βιαστικά από έγκριση, τάχα μου λόγω της κρίσης και τάχα μου αρκεί να σωθούμε, με κάτι φρικτές φυσιογνωμίες που θέλουν να στήσουν καζίνα α λα Λας Βέγκας στην Ελλάδα, να κάνουν resorts (sic) με γήπεδα γκολφ και άλλα σιχαμερά, και γενικά να “αξιοποιήσουνε” τη χώρα. Το αστραφτερό όνειρο ενός γκάνγκστερ, είναι η σανίδα σωτηρίας μας…;! Να βλέπεις τις πυραμίδες στο Θεσσαλικό κάμπο και ξενοδοχεία με 40 πατώματα στην Πάτρα; Και να γυρνάμε απ’ όξω σαν πειναλέοι Ocean’s Eleven στο loser όμως, χωρίς το happy end… Περίεργο όραμα, και δεν έχω πάρει τίποτα απ’ αυτά που έπαιρνε μάλλον ο άγιος πατέρας στην Πάτμο. Απλά κάνω αυτό που λέγεται reading between the lines…