Taxi!
(The taxi driver, Soundtrack)
Στέκομαι στο πεζοδρόμιο. Από τα βρώμικα κίτρινα αυτοκίνητα με την ταμπέλα «Taxi» από πάνω, με χωρίζει ο λεωφορειόδρομος. Ένα-ένα, καθώς κάνω σήμα, ελίσσονται με ευλυγισία ανάμεσα από άλλα αυτοκίνητα, τρόλλευ και λεωφορεία, και περνούν ξυστά από μπροστά μου. Οι οδηγοί μου κάνουν σήμα με την παλάμη «πού πάς;» με το μπράτσο να ξεκουράζεται πάνω στο τιμόνι. Σεπτή μαγκιά και κατανοητή κόπωση καθώς είναι απόγευμα. Η κατεύθυνση που προτείνω δεν βολεύει, είναι η ώρα που ο Έλλην ταξιτζής πάει σπίτι για να φάει. Κάποιος με πιο ανθρωπιστικά αισθήματα κάνει γρήγορους υπολογισμούς και σκέφτεται ότι αν έχω διάθεση να περπατήσω και λιγάκι, κάπως θα με βολέψει. Με αντιμετωπίζει σαν να του ‘χω υποχρέωση για τη φιλάνθρωπη στάση που επέδειξε, και στο δρόμο γίνεται άπληστος: πριν αλλάξει με το συνάδελφο μπορεί να συμπληρώσει κι άλλο το μεροκάματο. Περνάμε ξυστά και κόβουμε ταχύτητα μπροστά σε όποιο άνθρωπο κοντοστέκεται στο πεζοδρόμιο, ψαρεύοντας πελάτες.
Σκέφτομαι ότι για έναν τέτοιο μουστακαλή η παρομοίωση που έχω στο νου μου είναι αστεία, αλλά μάλλον δεν θα την εκτιμήσει αν αποφασίσω να τη μοιραστώ μαζί του. Χαμογελάω με εκδικητικότητα από τις κοινωνικοφιλοσοφικές προεκτάσεις του παραλληλισμού. Σιγά-σιγά αρχίζω να αισθάνομαι ότι «κάτι» με κοιτάει. Είναι ο οδηγός, εξεταστικά απ’ τον καθρέφτη: δε βρέθηκε ούτε ένας πελάτης, προφανώς με βρίζει από μέσα του γι’ αυτό, και αρχίζω να πιστεύω ότι σαν τον Μπαρμπαρόσσα θα με βάλει να «περπατήσω στη σανίδα» ή κάτι ανάλογο μια και δεν είμαστε στη θάλασσα. Ο νους μου πάει στα καλά του βαδίσματος. Στην εκγύμναση των μυών, την «καλή χοληστερίνη» και άλλα συναφή που έχω αποκομίσει από την κυριακάτικη ιατρική πληροφόρηση των εφημερίδων. Τον ευχαριστώ και κατεβαίνω πιο πριν από το σημείο όπου θα με εγκατέλειπε. Είναι η πρώτη φορά που χαμογελάει, χαίρεται που κατάλαβα ότι του ήμουν βάρος. Ε, μου ‘ρχεται να του πω, τι είναι ένας μικρός εκβιασμός μεταξύ φίλων;