Ο Πέτρος και ο Τύπος
(Ballad of a thin man, Bob Dylan)
Ο Πέτρος Κωστόπουλος υπήρξε μια ιδιόμορφη περίπτωση στο τοπίο των Ελληνικών μήντια. Τον καιρό της παντοδυναμίας του, λίγοι ήταν εκείνοι που τον αμφισβητούσαν ανοιχτά, ενώ τα γραφεία των μοντελάδικων και η αγορά έβριθαν τρόμου και μηντιακών (αντίστοιχο των αστικών) μύθων για τη συμπεριφορά του, που πολλοί έλεγαν, έφτανε στο επίπεδο της βαναυσότητας. Μετά την πτώση οι νεκροί δεδικαίωνται, και ο «Πετράν» έγινε ένα με τον απλό λαό στον οποίο κατέβαζε πολιτική γραμμή με τα editorial που έγραφε, πάντα με περίσσευμα μαγκιάς στο ύφος του γραψίματός του.
Ο Κωστόπουλος, για όσους δεν γεννήθηκαν χθες, υπήρξε το ίνδαλμα της γκέι κοινότητας, πριν γίνει το περιεχόμενο των περιοδικών του το αντικείμενο λατρείας των απανταχού ξεμεινεμένων στα 20, ακόμη και αφού τα διάβηκαν προ πολλού ανεπιστρεπτί. Πολλοί δε, παρέμειναν θαυμαστές του, παρά τη μετακίνηση του «πληθυσμού» στην Lifo, και παρά το γεγονός ότι τα χρόνια που περνούσαν και οι εποχές που άλλαζαν, καλούσαν σε νέες επιλογές –μια και τα περιοδικά είναι σαν τα εστιατόρια και τα μπαρ: τα γούστα αλλάζουν και τα μαγαζιά κλείνουν. Επίσης, υπήρξε το ίνδαλμα του Έλληνα που μετεξελιχθείς έγινε ο γνωστός «κάγκουρας»: ο χρεωμένος, ο παθιασμένος με τη ντόλτσε βίτα, σαν καμάκι από βιντεοταινία του ΄80 που του ‘κατσε μια φορά κάτι καλό και πίστεψε ότι είναι ο βασιλιάς του κόσμου. Βασιλιάς ενός κόσμου με βίζιτες, χορό στα τραπέζια δίπλα στις «μούρες» της τιβί, άντρες που ρήμαζαν τους διπλανούς με τη μυρωδιά των πούρων, αστακομακαρονάδες πασοκικής εσάνς, διηγήσεις για τη μεγάλη ζωή, και κουτοπόνηρος κυνισμός τύπου ζήσε το Αμερικάνικο όνειρο στην Ελλάδα –ρε κορόϊδο.
Ο Πέτρος Κωστόπουλος άλλαξε επίσης τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Γονάτισε τις ιστορικές εφημερίδες, κατέκαψε στο πέρασμά του κάθε δημοσιογραφική φωνή που δεν συμφωνούσε με τη λάϊτ εκδοχή της θεματολογίας του νέου ελληνικού τρίπτυχου της αναβάθμισης των ηθών: σκάφος, βίλα και ξέκωλο. Το χιούμορ, η θεματολογία, οι αναλύσεις, όλα έγιναν βορά στο σήμερα. Όσο πιο ελαφριά, εύπεπτα και κακογραμμένα, τόσο καλύτερα πουλούσαν τα αρθράκια που με το κιλό έγραφαν νεαρά παιδιά με σύντροφο όλο και περισσότερο, το ΙΚΕΑ της γνώσης της Wikipedia. Διά πάσα νόσο και μ….. και με το μάτι εστιασμένο μόνιμα στο Factory μιας άλλης εποχής της Νέας Υόρκης. Πέρασαν καλοί συνεργάτες από τα έντυπά του, αλλά η δημοσιογραφία τύπου Ιμάκο, για να τραφεί θέλει νέο αίμα, αναδημιουργία καταστάσεων που να ταιριάζουν με Προκρούστειο τρόπο στη λογική της, αλλιώς πεθαίνει. Ιδεολογικά ο «Πετράν» καλλιέργησε την εικόνα ενός υβριδικού macho επαρχιώτη με τα καντήλια σε όλους πλην της μάνας, με ένα ιδιότυπο κοινωνικό διαχωρισμό μέσα από τα περιοδικά του, που ήταν επικεντρωμένα στη γυναικεία και γκέι σεξουαλικότητα, συχνά σε ελεύθερη ανταλλαγή χαρακτηριστικών μεταξύ τους. Για τον μελετητή της queer theory και των media αυτό έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον: πώς δηλαδή ένα επιφανειακά παραδοσιακό μηντιακό –και όχι μόνο- «household» μπορεί να κρύβει τις πιό σύνθετες εναλλαγές ρόλων, όπου οι γυναίκες μπερδεύονται στη μορφή που τις κάνει επιθυμητές με σεξουαλικά υπερδραστήρια γκέι αρσενικά. Ακόμη και για τον μελετητή της εταιρική κουλτούρας, μπορεί να ανοίξει δρόμους μια παρόμοια μελέτη. Το σίγουρο είναι πως πολλοί έκαναν τα κάθε είδους τεστ στην παραλία, τύπου «είσαι μαλάκας», «πόσο μαλάκας είναι ο 18άρης σήμερα», «ποιοί γκόμενοι σ’ αρέσουν» και άλλα συναφή που πέρασαν από τα καλοκαιρινά τεύχη των περιοδικών της Ιμάκο και διασκέδασαν πολλούς νεαρούς και νεαρές στις παραλίες. Οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας, θα ΄λεγαν ότι άλλοι κάνουν παιδιά, άλλοι παίρνουν διαζύγια σε κρίσιμες στιγμές επαγγελματικών κινδύνων. Το παρόν κείμενο δεν ενδιαφέρεται για τέτοια στοιχεία. Άλλωστε ό,τι βρίσκεται πίσω από πράξεις που μπορεί να θεωρηθούν τακτικές κινήσεις και στρατηγικές της show business, μένει να φανεί. Αν επιπλέον οι στρατηγικές αυτές βοηθήσουν να σβηστούν αμαρτίες, να ξεχαστούν συμπεριφορές, αυτό είναι στο κοινό να αποφασίσει.
(Ιούλιος 2014)