Τηλοψία
(Comme d’ habitude, Claude Francois)
Πάλι ξέχασε το Star ότι έπαιζε πρόγραμμα, και νόμισε ότι έπαιζε διαφημίσεις. Την ένιωθες τη στενοχώρια της “ροής” όταν αναγκάστηκε να συνεχίσει την ταινία. Για τέτοια είμαστε, σου λέει… Η οποία ταινία με τον Ράσελ Κρόου, ούτε ήξερε πού βάδιζε, γιατί τη γυρίσανε, ποιός ήταν ο σκοπός της, πήγαινε και πήγαινε και σεναριακό τελειωμό δεν είχε. Αλλά μπροστά στην Κορέα-Βέλγιο…καλή κι η Παναγιώταινα. Όχι, πλάκα έχει, είναι σαν κάτι λογαριασμούς στο Facebook που βάνουνε φωτο προ 20 ετίας όχι ως αναμνηστικά, αλλά ως σημερινή τους απεικόνιση, λογιώ-λογιώνε μισότριβοι. Έτσι και με τις επαναλήψεις των σήριαλ: καταλαβαίνεις τι άτιμο πράμα είναι ο χρόνος, αλλά και τι άτιμο πράμα είναι επίσης οι τοξίνες του σαπισμένου κρεατικού, έτσι και το χώνεις στα μούτρα υποδορίως. Έρχεται ο μυς και στέκεται σούζα. Βούδας σε φάση φώτισης: όλα σε αρμονία κι ακίνητα. ούτε πόνος, ούτε χαρά. Ούτε λύπη, ούτε στεναγμός. Τόπος αναψύξεως ένθα απέδρα το συναίσθημα. Άμα μαζευτούνε οι πρωταγωνίστριες και οι τηλεπαρουσιάστριες να παίξουνε το παιχνίδι που λέει να κοιταχτούμε κι όποιος γελάσει πρώτος χάνει και τρώει φάπα, θα μείνουνε εκεί μερόνυχτα σε μαραθώνιο, γιατί δε θα μπορεί να γελάσει καμιά.