Και ακόμη ένα “κολλάζ”:
(What goes on, The Beatles)
Μπορεί το χειμώνα όλοι –ή σχεδόν όλοι- να κόπτονται για την ποιότητα, το καλοκαίρι όμως, που η προσοχή των τηλεθεατών είναι στραμένη στα μπάνια και το φραπέ, είναι η κατάλληλη στιγμή για την (ιδιωτική) τηλεόραση να κάνει εκπτώσεις («τ’ αφεντικό τρελλάθηκε, σεισμός στις τιμές»). Έτσι, όπως όλοι οι καλοί έμποροι, η τηλε-ιδιοκτησία, όχι μόνο ξεφορτώνεται το ντεμοντέ στοκ, αλλά βγάζει κι απ’ τη μύγα ξύγκι, επινοώντας το γνωστό κόλπο «παλιές σειρές που αγαπήσαμε». ‘Ετσι τα μεσημέρια παρελαύνει και πάλι στη μικρή οθόνη ο ανεκδιήγητος Αμερικανός Ηρακλέας στις περιπέτειές του στην αρχαία Μαντζουρία με man Friday τον Ιόλαο, και η συμπατριώτισσά του Ζήνα με woman Friday μια κοντοπίθαρη ξανθιά, ενώ το αποκορύφωμα του ξεπουλήματος έρχεται με το τηλεμάρκετινγκ, που πλέον αλωνίζει ελεύθερα, σε κανάλια που υπό άλλες συνθήκες θα το σνόμπαραν αγρίως: μαργαριτάρια και τηγάνια, ζώνες αδυνατίσματος για τις πατσές, σάουνα που γίνεται θήκη για μπαχαρικά, καναπές, πισίνα στην πίσω αυλή του αυθαίρετου, και κρεβάτι για τους απρόσκλητους φιλοξενούμενους.
Από Οκτώβρη θα θυμηθούν όλοι την ποιότητα… Η πιο ανατριχιαστική περίπτωση όμως, δεν είναι οι ξεχασμένοι από σειρές 20 χρόνων και βάλε. Είναι τα ξύδια της Σεμίνας στις 10 το πρωί, με ιδρωμένους, συφοριασμένους, πιωμένους, να χορεύουν αγκαλιασμένοι στα ιμιτασιόν μπουζούκια του Άλφα. Σχεδόν μυρίζει κανείς την αποφορά και τη μπόχα της κρασίλας, τη μυρωδιά της χοντρής δίπλα στην τάχα μου χαριτωμένη της παρέας, υποφέρει από τη στημένη διασκέδαση και τα χιλιοειπωμένα αστεία, μετά βίας ανέχεται την παχουλή παρουσιάστρια στο κέντρο της παρέας, απέναντι απ’ τον καθρέφτη-καθρεφτάκι μου που ομορφαίνει και αδυνατίζει.