Στο Θησείον…
(Pizzica dance, Angelina Pasi)
Χθες, με την ευκαιρία της εκδήλωσης για τα πιτσιρίκια, του συνδυασμού με τον οποίο είμαι υποψήφια, δηλαδή του Αθήνα Μπορείς, έκανα μια βόλτα στην ευρύτερη περιοχή του Θησείου. Ξέκοψα κάποια στιγμή από τον υπόλοιπο κόσμο, πήρα τη μικρή και περπατήσαμε και καθήσαμε και ακούσαμε.
Έχω γυρίσει πολλές γειτονιές και περιοχές της Αθήνας, το έκανα έτσι κι αλλιώς πριν τα προεκλογικά, και είχα γνώση του τι γινόταν, αλλά βεβαίως είναι αλλιώς να σου λένε τα της περιοχής τους εκείνοι που μένουν κάπου και ξέρουν πιο ειδικά τα θέματα. Εννοείται! Τελοσπάντων, η περιοχή του Θησείου, είναι για μένα μαγική. Την αγαπώ, είναι η Ακρόπολη δίπλα, το Μοναστηράκι, τα φωτεινά, τα σκοτεινά, τα ιστορικά, τα κλισέ, τα μυθικά, όλα τα στοιχεία της πόλης, που κάθε φορά μπορεί να σε κάνουν να στοχαστείς κι ένα διαφορετικό μοτίβο και προσωπικά μιλώντας, μου έχει δώσει λύση σε πολλά ζητήματα σκέψης -η περιοχή αυτή. Αυτό που δεν μου άρεσε ποτέ, είναι το επίπεδο των υπηρεσιών εκεί. Και ομιλώ για τα καφέ και εστιατόρια.
Πανάκριβα, πάει στο καλό, είναι τουριστική περιοχή, πολύ μέτριο έως κακό φαγητό, καθαριότητα να ντρέπεσαι, και παροχή υπηρεσιών…άστο καλύτερα. Βρωμερά μενού, με λίγδες, με τρίχα μέσα κολλημένη, αδέσποτα που μπαίνουν μέσα στα μαγαζιά και κουλουριάζονται να κοιμηθούν ανάμεσα στα τραπέζια, αδιανόητος αριθμός ενοχλητικότατων μικροπωλητών/ζητιάνων που στέκονται μπάστακες πάνω απ’ το κεφάλι σου και φαίνεται ότι η κρίση έφερε μια κακή ανεκτικότητα και ουδείς διώχνει τους θρασείς αυτούς τύπους, και φαγητό ενδεχομένως σε αφθονία στο πιάτο σου, αλλά κάκιστης ποιότητας. Αν θέλει κανείς τουρίστες που υπομένουν το χάλι αυτό διότι μας λυπούνται και θεωρούν ότι πρέπει στην Ελλάδα να νιώθουν όπως στα δρομάκια της Καλκούτα, πάει καλά, να συνεχιστεί το βιολί. Αν όμως θέλουμε καλύτερη ποιότητα τουρισμού ΚΑΙ επαγγελματισμό που να τον απολαμβάνουν ΚΑΙ οι Έλληνες, πρέπει να αλλάξει η κατάσταση οπωσδήποτε!!! Το πιο εντυπωσιακό μέσα στο χαμό, ήταν πως ουδείς διαμαρτυρόταν. Νομίζω ότι ή πολύ ανεκτικός ή πολύ κορόϊδο είναι ο κόσμος, ή πολύ αρχοντοχωριάτης, που αλλού βάζει τη φωνή και αλλού καταπίνει το χάπι αμάσητο. Επίσης, να παρατηρήσω ότι ναι, τα καφέ ήταν καταγεμάτα χθες, αλλά όλοι ήταν με ένα φραπέ/εσπρεσάκι παγωμένο και τοστ για το παιδί.
Αυτό επίσης λέει κάτι για την κατάστασή μας. Που είναι δύσκολη και συνεχίζεται παρά το κλίμα σχετικής αισιοδοξίας. Και μαγκιά στους συμπολίτες μου, αλλά ακρίβεια και κοροϊδία γιατί την ανεχόμαστε; Τι είδους αλληλεγγύη μπορεί να έχουμε με όσους σερβίρουν πράσινο-βρωμερή ντομάτα, λιωμένο-πολυκαιρισμένο μαρούλι, μια εκδοχή της χωριάτικης για τα γουρούνια, γεμιστά τίγκα στο λασπωμένο ρύζι, σου δίνουν καλαθάκια ψωμιού με μαμούνι, μενού με λίγδα, το μαγαζί τους είναι πνιγμενο στη μύγα αλλά σε κοιτάνε με ύφος σαραντα-πέντε καρδιναλίων και σεφ έτσι και ζητήσεις τραπέζι, που δεν είναι προετοιμασμένοι να διαχειριστούν μια μέρα με παραπανίσια δουλειά και στραβοκοιτάνε τους πελάτες, που τα γκασόνια βαριούνται, που βρίζουν, που ζητάς τον κατάλογο και στον φέρνουν μεθαύριο, που βασιλεύει η βρωμιά κι η δυσωδία; Μπορεί στο Γ’ λύκειο από το Πίκλες του Άϊνταχο, να φαίνεται πλακατζίδικο όλο αυτό, αλλά κανένας άλλος δεν θα ‘πρεπε να διασκεδάζει με την ιδέα ότι πουλάμε τέτοιο τουρισμό, και μάλιστα σε περιοχή-βιτρίνα, και τρωμε και τ’ απόνερα απ’ όλο αυτό και λέμε ευχαριστώ. Η λύση βέβαια δεν είναι υπερπολυτελή δήθεν στέκια, μπορεί να είναι και κάτι απλούστερο, που να ικανοποιεί τρία βασικά σημεία: ποιότητα, καθαριότητα, άψογο σέρβις!